Xabier Cordal - wiersze

***

Zobaczyłem pierwszy obraz

to był czarny krzyż

pochowany u podnóża drzwi domu

nie wiedziałem, co to jest

nie mógłbym zacząć książki     od napisania krzyża

krzyże oznaczają zbyt wiele rzeczy

czekałem zatem aż zwolni się miejsce

pozostawał ze mną    miesiącami

jak porzucony wers

był z metalu

w odpowiednim rozmiarze

by toczyć się po mojej dłoni

potem zobaczyłem ścieżkę    tak widziałem ją naprawdę

za bramą

zaniedbaną przez właścicieli

być może wyjechali

nieumyślnie    stworzyli    romantyczny ogród

trawa wspinała się na krawędzie betonowej alei

język zielonego mchu zapieczętował ślady kół

przejeżdżały obok gdy ta posiadłość tętniła życiem

jeśli drzewa pozostają samotne    rodzą się groby

chwiejące się gałęzie    listopad

zamykał mi oczy

oddawały cień

drzwi do wewnątrz

mleko chore    ciche

w kuchni    ona

mężczyzna bez grzbietu śródatlantyckiego

„nie chodź wyprostowany”    nakazali mi

wycofując zamyśloną dłoń

z kraty i podążając

długą drogą prowadzącą

do mojego pokoju

nauczyłem się czytać

na połamanych kościach nocy

pod żarówką z wosku

tutaj     w słonecznym

splocie    w grocie winy

kiedy dni bolą tak bardzo

wierzymy że jesteśmy nieśmiertelni

jeszcze raz dzięki pisaniu

tej ziemi która zapomina

nazwy rzeczy

zacisnąłem dłoń

na zimnym żelazie

splątały się korzenie    łodygi

i niebieskie drzwi

***

boisz się ptaków

ponieważ są starsze niż twoje oczy

***

nic ci nie powiedzieli, w kształcie łabędzia się rodziłeś

ale w końcu rozpoznałeś morze przez okno

pomyślałeś:

pochowajcie mnie w piosence

pozostań w samym środku cały czas

wiruj bez nostalgii, co za różnica, wybrzeże czy interior

dla ciebie pieśń mulnika na jarmarku wszystkich świętych w gontán

płynie smutno palonych kieliszkach i jest, i nie ma raju

***

Uważasz, że to możliwe, by błękitny ocean rozstąpił się na dwoje?  Im bardziej oddalasz się od połyskującej równiny morza  tym staje się większa i większa. Tak jak miłość wewnątrz ciała Być może potrafisz spacerować po falach  które przychodzą i odchodzą  – wydają się rozmawiać bez końca ale to tylko zwierzę, które oddycha –  i wznieść toast  grzbietem dłoni do świeżej piany Pożądanie jest bogiem

Jeśli miłość trwa wiecznie wracaj do swej samotności

***

dla Mariam Ferreira

i Chus R. Piñeiro

Heloiza powiedziała mi pewnego wieczoru

(tak, pamiętam szczegóły; myślę, że to przez Pindara

i tamten czas teraźniejszy, który odmówił w sierpniu, tam gdzie Penalba

odejścia z resztą czasu

na ciemnym grzbiecie rzeki Sil)

że poeta

to ten, który pozwala, by pod jego podniebieniem

narodził się ul 

Wtedy to zobaczyłem

zobaczyłem, jak pszczoły zawieszają całe popołudnia

nieważkie i ciepłe, na swoich skrzydłach

słodkie brzęczenie innego świata

Minął wiek

Nikt nie zdoła tego wyrazić, opustoszałe ule

niczego nie obiecuje tym razem ta ziemia jałowa

która była stacją przesiadkową i zdołaliśmy mówić tylko o symbolach

wiatr się rozchorował

Poznasz królestwo zła

po nieobecności pszczół

tłum. Marta Eloy Cichocka

Xabier Cordal – galicyjski poeta, absolwent filologii i nauczyciel języka galicyjskiego. Pracował jako felietonista w prasie cyfrowej (Vieiros, 2004-2010) i pisanej (O Correo Galego i Galicia Hoxe, 2007-2011), współpracował również z różnymi czasopismami artystycznymi i literackimi (od 1985 roku). Jako poeta znany jest zarówno z swoich indywidualnych zbiorów wierszy Arianrod (1993), Fruto do teixo (1994), Afásia (1997), A vella peneira a noite (2001) transmuta (2012), resistencia da auga (2018), jak i publikacji zbiorowych Unicornio de cenorias que cabalgas os sábados z kolektywem Ronseltz (1994). Jego twórczość znajduje się w rozmaitych antologiach. Jest również autorem tomu opowiadań Relatos para televisión (2019) i tekstów piosenek. Był scenarzystą filmu telewizyjnego A mariñeira (2008). Wybór załączonych przekładów autorstwa Marty Eloy Cichockiej jest owocem XII Obradoiro Internacional de Tradución Poética na wyspie San Simón w hiszpańskiej Galicji.