Wikta Kłosińska – pięć wierszy

siedliska

falochrony palisady żywopłoty

konary graby zagajniki

mchy torfy tarniny

ostrokrzewy

kolce pałki zwoje

bagna mokradła trzęsawiska

gruzy kaniony wąwozy

ruiny pokrzywy jaskółcze ziela

kopce jeziora i fosy

kurhany – skóra i kości

konie ptasie pióra to-te-

my – – wy

mosty zwodzone kładki

tratwy

kamienie przez strumień

pomost

przepusty pod autostradą

linie horyzontu w drodze – –

po lepsze

koło rysowane patykiem wokół stóp

ścieżka do

przestrzeń

i jeszcze

prześwity

(prześwity są konieczne)

***

baletnica flamenco

jej pomarszczona twarz

rozsypuje skórki pod blokiem

gołębie srają na schodach

sąsiedzi zazdrościli

(wie pani to był ten pisarz)

żony baletnicy

skrzydlatego chodu

mówię pani stąpała jak łania

– – kołysała – –

bachory mówi niechętnie

gramy w kometkę

wrzeszczy z okna

wzrok rozmyty przez czas

w szlafroku tańczy po parkingu

a może wyrzuca śmieci

wiem – – ma takie same stringi

i ciało – – zapomina protezy

hoduje koty i cyprysy

trzaska bramą

w wieczornym świetle

i tupie

głośno tupie

***

idę

odciążam

każdym krokiem

Krynica Morska Jastarnia Stilo idę Kołobrzeg nagle Blackhead Lighthouse

pełnia albo błysk

idę

z krzykiem mew w traperach

muzyka Tiny w myślach

w poprzek fal

chrzęst daje opór idę

czuję ziemię

i trzepot

(chodzenie z kijkami jest jak dojenie

chwytasz – puszczasz – cieknie

oddech oddech rytm oddech)

idę

kontrasty

kramne i zgrzebne

len węgiel

sól w oku sól ziemi

skubanie gałęzi żywcem opłatek dla krów

plecenie sypanie

nosidło dla dziecka

ze studni

lewo prawo

kobalt srebro

a na starość – ziemia wzywa

wiersz dla Pauliny

weź walizkę weź siwe włosy trzydziestoletniej kobiety weź babki córki weź sukienki rękawiczki

czy grzebienie zabrałaś? a ta gazeta co mówi? jakiś pożółkły ten papier nadjedzona przez myszy

na strychu albo kuny tam były stara maszyna do pisania porządna jeszcze działa no tak tutaj

właśnie zobacz w którym pokoleniu są matki? gdzie stały kołyski? czy stały? czy jechały?

wokół stołu biega łysy enkawudzista goni ją ze śmiechem on po prostu chciał mnie zgwałcić ale

mu uciekłam po trzydziestu sekundach zmienił zdanie i wyszedł a ten pociąg jechał niosąc

miesiąc na sobie bez kibla ropa w ranach pies jej mordę lizał przeżyłyśmy

niebo było kurwa tak samo niebieskie jak te żylaki co babcia miała potem całe życie w tym

pociągu utkała placki rozlewała kipiatok spirytus rozcieńczała i handlowała za jedzenie bo

pierzynę miała zabrać tak jej radził ten żołnierz no wiesz może ludzki był albo coś go ruszyło jak

widział te ręce delikatne słoje zamiast ludzi nie panie ziemia spalona przyszłość po tylu latach

ciągnie się turkot słów turkot snów

weź walizkę piąta rano mróz weź siwe włosy weź motek odgarnij! odgarnij włosy! zabierz zdjęcia

a buty? butów nie ma! nie będzie pachnieć ciastem w niedzielę ani kiedy indziej nie będzie kobiet

w tym pokoleniu popatrzą oczami do wewnątrz skontrolują poczekają aż ktoś się zaopiekuje będą

sprzątać podawać kanapki i milczeć nic tym dziadom ojcom nie powiedzą nic bo lepiej się

schować nie ujawnić niech sobie rządzi nie ma co tam dzieci córki synowie choroba picia

zaburzenia jedzenia dam już te kanapki albo zupę kaczkę podam choremu czy już zjadłaś? a skąd!

matki przecież nie gotują tylko czekają aż przyjdziesz aż się obudzisz tam gdzie wódka i ciosany

stół brudna podłoga brukiew obierki w zlewie? czy w misce? nie mam pewności

wchodzisz we mnie obraz malowany cyrylicą czytam gazetę albo machorkę czytam i oczy pieką oj

pieką ale czy zostaną te same? czy zostaną? zamglone zwidy bułek czy pamiętasz? ten smak bułki

po latach w pociągu? najzdrowsza dieta sześć lat bez soli nie było rozsypanej mąki – –

to i tak nie ma po co zaczyniać – – nie ma po co wracać

bo chłopaki już nie dadzą im radości

palców w cipki nie pozwolą nas dotykać

śnieg się roztopi

biegnę teraz często

przez trawy biegnę przez łąki

przez piasek przez wiatr biegnę

przez las zbiegam w dół przez ścieżki

rozpościeram ręce

będę biegła

Wikta Kłosińska – poetka; współtworzy kolektyw poetycki Wspólnota Snów Równoległych; publikowała w "Odrze"; mieszkała i pracowała w kilku krajach.