Szymon Florczyk – sześć wierszy

Inna muzyka

Kiedy nadchodzi jest jak pogłos

batuty odbitej tuż nad powierzchnią

wody w głębokiej studni

Nagle trwa od samego początku

który w pozłocie herbaty płótnie nieba

wydłużonym cieniu jabłonki

nie przepowiada żadnego potem

a przestrzeń zagięta w krąg

dźwięczy podobnie do bransoletki

zsuwającej się wolno z nadgarstka

Wtedy rodzi się wiersz

wyfruwa z dłoni

nie wraca

kluczenie

trzeba mi jechać, patrzeć, chłonąć.

a może jedynie wykonywać ruchy?

niemniej rośnie ten głód kolorytu

jaki się jeszcze mną nie odmieniał.

i oto są

kamienice, kościoły ciut starsze, wieże

wznioślejsze, bruk nieco twardszy, cegła

czerwieńsza, a mostki gościnniej ugięte

nad żywszą falą.

od samego początku jak rewers. prawdziwe

nowe gdzieś jakby było, a umyka w zaułkach.

rzuca za siebie gazety niby już czytane.

więc widzę tylko przypisy do świata?

licznych kuzynów widm za źrenicą?

już pamiętam: kiedyś to ty

nakłuwałaś palcem szarawe niebo.

akty pływalne

pozwoliłem sobie przeczytać wiersz tak, jak

był napisany: nuty, zacieki, dziwne znaki,

szumy za uszami, skądś bryza.

coś z tego wciąż przepisuje się piaskiem.

chrobocze łapkami,

chybocze klateczką.

pozwoliłem sobie napisać wiersz tak, jak

wypuszcza się wstążkę przez palce;

teraz wije się gdzieś w półmroku,

toczy kółka, plecie

smyczkę na przetaczane.

blisko życia daleko

piszesz na paskach słońca sukiennej kratce

w musie owocowym na palcach

w skwarze i pocałunku

chłodnym kształcie

chciałbym żeby te miękkie dłonie

pływały pomiędzy wersami

doskonale

nie rozpuściły się jak powidok

albo co gorsza przybrały dziwne kształty

puchnąc czymś z dna

nim zastygną

bezpieczniej mi pisać o literach

N.N.

czasami znienacka mi gdzieś znikają

niektóre palce albo zwyczajnie

rzadziej przypominają o swoim istnieniu

meldując się tylko w mgliste

rocznice i z wczesnym zmierzchem

kładą w chłodzie na parapetach

czasem zadrapię się w tamtym

miejscu na plecach i jakby brakowało

blizny albo napisu czyjąś dłonią

całej połaci skóry już tak nie czuję

przychodzi też chęć by poszperać za

uchem w poszukiwaniu głosu ale

tam jakiś suchy świerszcz a z lustra

spogląda na niego mój

cichy wzrok

Floreria

Na parterze pałacu La Zecca w Watykanie wzrok ściągają

dwuskrzydłowe wrota, jak czujny anioł, choć niemal zawsze

lekko uchylone. Za nimi jest świat zebranych z wielu pokoi

zabytkowych mebli, które mogą wypożyczać

tymczasowi mieszkańcy. W zgęstniałym powietrzu drzemią

tapicerowane fotele i krzesła, toaletki, komody i ciężkie, pojemne szafy,

obrazy i wazony, zastawy i serwety. Unikatowe jak życia, do wypożyczenia

od ręki. Jak zabytkowy stół, do końca zeszłego lata uświetniający

dzienny pokój budyneczku w ogrodach watykańskich.

Ma dwie płaskie, szerokie szuflady. W prawej szufladzie dłoń

szukała w pośpiechu dokumentów, potem przez chwilę czuć było

zapach olejku walerianowego, po czym mieszkanie zostało opróżnione

przez pracowników magazynu meblowego i wreszcie kolejni lokatorzy

mogą przebierać wśród przedmiotów.

Nierealnie zadbane, lśniące jak nowe i niezmienne,

oplecione głęboką i miękką niewiedzą, dlaczego

złuszczają się z nich jedynie słowa. Tylko zgarbiony konserwator

głaszcze politurę i czule przemawia niech ktoś udzieli

eutanazji tym meblom, bo trwają i trwają, a to

nieludzkie, takie nieludzkie.

Szymon Florczyk (ur. 1986) – od zawsze mieszka i pracuje w Krakowie. Autor zbioru wierszy Ciało i zgłoska (2024) oraz ilustracji do zbioru haiku Doroty Czerwińskiej nieboziemia (2024). Publikował wiersze m.in. w "Toposie", "Odrze", "eleWatorze", "Migotaniach", "Akancie", "Helikopterze", "Obszarach Przepisanych", "Post Scriptum", "Wytrychu", na stronie "Wydawnictwa J". Wyróżniony w ogólnopolskich konkursach poetyckich „Struna Orficka” (edycja XIII) i „Erotyk na krechę” (edycja V). Jako amator próbuje sił również w muzyce z pogranicza rocka i klasyki.