Samantha Kitsch – film 2018

*

Sam Kitsch: od dobrych kilku lat 

chodzi za nim apokalipsa (przed nim) – 

film, który wyświetlił mu się w 2018

podczas wędrówki po szorstkiej

czerwonawej skale – kopulistych pagórkach 

skamieniałych wydm.

*

dwóch himalaistów zamierza zdobyć

dziewiczy szczyt Ki (pierwiastek z minus 1): 

A spokojny wewnętrznie, B rozdarty, 

bo zagraża wojna nuklearna – 

więc co za sens?

tymczasem grupa astronomów obserwuje

asteroidę mogącą zderzyć się z ziemią – 

i tu różnica zdań: w obliczu wojny

rozgłosić to czy zataić? pani astronom,

jedyna, która pragnie rozgłosić, 

znika bez śladu.

koniec końców (sic!),

w strefie śmierci B zrywa ścięgna w kostce

(lód, wicher, przepaść), A zdobywa szczyt, 

starannie układa w szczelinie, jak obiecał, 

fotografie swoje i B – i natychmiast 

(błędnie) rozpoznaje u siebie 

chorobę wysokościową – obrzęk mózgu – 

bo ziemia chwieje mu się pod stopami,

a niebo staje w nierealnych barwach.

spokojnie kładzie się na szczycie, który pęka

i kruszy się, wybuchy kolorów trwają:

wojna nuklearna? asteroida? obie? nie wiemy.

*

dwa wątki przeplatają się

*

to zwierzęta! gdy dowiedzą się o asteroidzie,

zechcą nas zniszczyć, zrobić sobie bal,

zanim uderzy – a niekoniecznie uderzy.

ludzkość jest jedna – asteroida nam to uświadomi

i poprowadzi do pokoju – pani astronom,

nazwijmy ją Maria, była tu osamotniona. 

śmiali się: górnolotna, naiwna – 

lecz gdzie podziała się następnego dnia?  

(ktoś ją zabił, aby na pewno zamilkła, uwięził? 

sama ukryła się? utopiła? 

przeszła na stronę „wroga”?) 

szukano jej w sekrecie, po cichu, tymczasem

wśród licznych konspiracyjnych teorii,

podsycanych niepewnością i lękiem,

zjawiła się pogłoska o asteroidzie – 

niedorzeczna, niezgodna z prawami astronomii. 

czy zrodziła się przypadkowo, znikąd?

może jednak pochodziła od Marii?

zdradził ktoś inny – spośród nich?

astronomowie wroga też coś wykryli?

*

B: ty dbasz tylko o swoje […] wejście

na swój […] szczyt, a wojna, ludzkość,

historia […] dla ciebie znaczy! 

historia wojen, ilu zabiło ilu i po […], 

to zbędne, haniebne kretyństwo – 

liczy się nauka,

odkrycia geograficzne, sport, sztuka –

tu uczestniczę – odpowiadał A.

żywili dla siebie nawzajem szacunek

i pogardę. wiedli spory w przerwach 

we wzajemnej asekuracji 

(autoasekuracji nikt nie naprawiał, 

rzadko ktoś tu bywał – oni prawie

codziennie). wyprawa na Ki załamała się – 

wobec ryzyka wojny 

zainteresowanie wygasło,

sponsorzy i wspinacze wycofali się.

*

szczupła, chłopięca twarz – 

więc bujna fryzura, 

lekki zez – przyciemnione okulary

z barwną oprawką, chłopięcą figurę

kryły falbaniaste bluzki i „biodrzaste” 

spódnice – stylowa i elegancka, 

bez trudu przeobraziła się w zezowatego 

i niezbyt rozgarniętego młodzieńca 

w dżinsach i koszuli w kratę. 

szminka już nie tuszowała 

opadającego nieco kącika ust –

co podkreślał teraz jej celowy grymas.

pasła kozy w kanionie na pustkowiu,

u dawnego pupilka jej dziadka hipisa. 

(buro-rudą nierówną wyżynę 

rozdzierało kilka kanionów

z zaskakująco obfitą zielenią.)

czuła ulgę, że przed „końcem świata”?

przed śmiercią? zdążyła być kimś innym

(bejsbolowa czapka lub grzywka pod brwi – 

owszem, bała się o własne życie,

lecz i tak nie widziała dla siebie miejsca,

miała dość. oba prawdopodobieństwa,

kolizji z asteroidą, jak i wojny nuklearnej,

oceniała jako wysokie). 

wieczorem, dojąc kozy, wpatrywała się

w gwiaździste niebo, bez okularów,

systemu teleskopów, obliczeń. 

*

ty tylko żałujesz swojej […] wyprawy,

nic cię […] nie obchodzi przyszłość, wojna!

gdyby wszyscy tacy byli,

nie byłoby […] wojen!

obchodzi mnie pokój i […] zorganizuję

wyprawę w imię pokoju – odszczeknął A, 

byle odszczeknąć, ale po przyjściu do domu 

zaczął działać. chwilowo 

opadło międzynarodowe napięcie, 

ludzie znużyli się zagrożeniem,

sponsorzy chcieli zarobić, 

himalaiści – pójść w góry.

hasło „wyprawa w imię pokoju” chwyciło.

*

do strefy śmierci dociera tylko dwóch,

inni wspinacze nieprzygotowani, 

bez motywacji, polityka znów przeraża.

B skręca nogę, A chce go sprowadzić

(poszarpane lodowe stromizny, ostry 

błękit, biele szklą się, sypią, kłębią,

przygniata zimno, brak tchu) –   

B oznajmia, że umrze na górze, nie „w dole”  

na skutek wojny – a i bez […] wojny  

schodząc […] zginiemy obaj.

weź na szczyt zdjęcie moje i rodziny,

a jak przetrwasz, powiedz, 

że […] byłem z tobą, umarłem wracając.

A łamie swoje zasady i obiecuje,

pewien, że jeśli przetrwa – dotrzyma. 

*

Sam Kitsch on przewędrował 17 km

po czerwonawych skamieniałych wydmach

wysoko ponad miasteczkiem Moab, 

w słońcu (październik) – był niewyspany. 

Sam Kitsch wyświetlił mu się film. 

Samantha Kitsch – pseudonim literacki, pod którym ukazało się dziesięć zbiorów poezji, m.in.: Bahama (Obserwator), Helena (Instytut Mikołowski), konfiskata konfetti (SPP Oddział w Łodzi) i szybkie szkice z szopem (SPP Oddział w Łodzi).