Robert Frost – wiersz

Mój listopadowy gość 

Mój smutek, kiedy ona jest tu ze mną,

Myśli, że te mroczne dni z jesiennym deszczem

Są tak piękne, jak tylko być chcą;

Ona kocha uschniętego drzewa postać nagą:

Idzie ścieżką, idzie podmokłym pastwiskiem.

Przyjemność z bycia z nią zatrzymać się nie pozwala.

Ona mówi, a me słowo się do tego przychyla:

Jest zadowolona, ​​że gromada ​​ptaków odlecieć musiała,

Cieszy się, ​​że ​​jej prosta szarość wełniana

Jest teraz jak srebrna przylegającą mgła.

Opuszczone, samotne drzewa,

Wyblakła ziemia i ciężkie niebo,

Piękno, które ona tak naprawdę spostrzega,

Myśli, że nie mam na nie widzenia,

Dręczy mnie i nie powie dlaczego.

Nie od wczoraj to wiem,

Że kocham nagie dni listopada,

Przed pierwszym śniegu opadem,

Lecz teraz jej tego nie powiem,

Bo one są lepsze niż pochwała dana.

z tomu A Boy’s Will (1913)

przełożył David Magen

Robert Frost (1874-1963) – amerykański poeta. Czterokrotny laureat nagrody Pulitzera. Jego poezja, cechująca się prostotą formalną, ma głównie charakter refleksyjno-filozoficzny, a zasadza się często na motywach związanych z krajobrazem, wiejskim życiem oraz obyczajami Nowej Anglii.