Rafał Skonieczny – dwa wiersze

Wypożyczalnia kaset video he-man 

ponieważ nie poznałem innej miłości 

przekraczałem torowiska, w butach miałem pluchę 

przeskakiwałem z podkładu na podkład pod nieczynnymi trakcjami, 

przysypiałem na stojąco w przesmyku wahadłowych drzwi dworców 

głodny jak pies, moczyłem nogi w kanale i zwieszałem je z wagonów 

dawno uśpionych składów towarowych 

ponieważ nie poznałem innej miłości 

wpuszczałem do płuc święte powietrze węzłów kolejowych 

szamotałem się w ciemności mojego pokoju spragniony ulewy, 

potopu, gwizdu apokalipsy 

ponieważ nie poznałem innej miłości 

milkłem na dni, tygodnie, miesiące 

wierzyłem w cuda oraz bezinteresowność natury,  

w rzeki gęste od materacy i żagli 

chciałem tylko, żeby wróciło to, co jeszcze nie przeminęło, 

a huczne, rozświetlone noce zajęły puste miejsca po miejscach  

stojąc w komunijnym szeregu, myślałem tylko o tym, 

by jak najprędzej usunąć się z kadru i pójść na tory 

a stamtąd miedzą do małego drewnianego domku, 

w którym od początku lat dziewięćdziesiątych 

brałem wszystko, czego nie mogłem obejrzeć 

w nieczynnym kinie wschodnioeuropejskim

fontanna 

ludzie rozpadają się jak taśmy Basińskiego, 

lecz tego po nich nie widać, ponieważ umykają miejscom, 

a miejsca są zawsze w ryzach czasu. 

Świadczą o tym butwiejące dachówki. 

Gdyby tak latami przesiadywać na dachach garaży, 

w końcu odpadłyby nam głowy, 

a tak, jedynie zgniłozielony ślad na dżinsach w miejscu kolana, 

pamiątka po upadku albo wspomnienie wieczoru w fontannie 

przy moście Świętokrzyskim, z której wyszedłem suchy, 

co byłoby niemożliwe, gdybyśmy zapuścili się na łęg 

w marcu lub kwietniu w połowie lat dziewięćdziesiątych, o świcie, 

kiedy rosa nasączała trawę i podnosiła z ziemi gęstą mgłę. 

Czasy letnich kąpielisk przeminęły. 

Pielgrzymki dzieci i matek z ręcznikami sunące w tę i z powrotem 

po dnie wysychającego koryta Bugu – odeszły. 

Parasole, opalacze, spreparowane plaże, pontony, 

wyparowały. Woda pożarła łagodne zejścia i zniknęła po cichu, 

jak ścierany z taśmy z każdym kolejnym obrotem dźwięk. 

Oprócz tamtego jednego letniego popołudnia, 

kiedy w wodzie zobaczyłem martwego kota i sznurek 

wnętrzności, który za sobą ciągnął. 

Suszyłem się wtedy na kamieniach, 

nurt przepchnął rozdarte ciałko przez przesmyk 

pod moimi stopami i poniósł dalej. 

Od tamtej pory nigdy więcej nie wszedłem do Bugu, 

a ty już nigdy nie zaprowadzisz mnie 

do źródła tej ciszy 

Rafał Skonieczny (ur. 1983) – sześć książek z wierszami, kilka płyt z muzyką i garść opowiadań na liczniku. Przebywa nad polskim morzem.