Piotr Maur – trzy wiersze

w poszukiwaniu straconego czasu

chodzę po domu za synem

krok w krok

asekuruję go

gdy schodzi po schodach

lub wspina się na kanapę

jestem w pobliżu

gdy na zewnątrz wdziera się

w krzaki pod oknem

patrzę uważnie

gdy siedzi w wannie

z całą masą

gumowych zabawek

wszyscy powtarzają

z drwiącym uśmiechem

że jestem nadopiekuńczy

próbuję im tłumaczyć

że to nie prawda

że nie w tym rzecz

ale nie wierzą mi

nic nie szkodzi

nikt nie musi wiedzieć

że odkryłem

być może

najcenniejszy sposób

odzyskiwania

straconego czasu

niepokonany

w młodości często biłem się na pięści

z różnych niezwykle ważnych

lecz zapomnianych już powodów

niekiedy wygrywałem

niekiedy przegrywałem

gniew zmywałem krwią

krew ocierałem rękawem

a podbitym okiem

spoglądałem prosto w słońce

nie byłem w tym odosobniony –

bójki były dla nas

codziennym sposobem rozwiązywania

czy też pomnażania problemów

któregoś dnia zobaczyłem

jak chłopiec siedzący na przeciwniku

trzymanym w dłoni kamieniem

uderzył kilka razy

tego pokonanego w twarz

nigdy przedtem

nie widziałem nic równie ohydnego

pielęgnuję w sobie to oburzenie

to i wszystkie inne

ale wiem że to za mało

wciąż powraca

choć w różnych odmianach

czas ofiar i katów

co znaczy

że ani pamięć ani wiedza

nikomu nie pomogą

dlatego

nigdy ale to nigdy

nie wolno

dać się pokonać

***

jeszcze zanim nadeszła ta dziewczyna

a zatem zanim dostrzegłem

jej ponętne krągłości

należycie uwypuklone przez

jeansową materię spodni

a więc zatem zanim jeszcze cokolwiek

zaświtało w mojej głowie

i zanim przełknąłem ślinę

w charakterystyczny dla

wędrujących od wieków

przez pustynię wędrowców

silny powiew wiatru zerwał

wielki klonowy liść

który wirując w powietrzu i skrząc się

wymierzył mi

siarczysty policzek

dopiero potem

przez łzy dostrzegłem ją

idącą w moją stronę

wymijającą mnie

tak jakby mnie tu nie było

a tylko na parkowej ławce

leżała wczorajsza gazeta

i liść klonu

a może nawet sam liść

zadrukowany

kłamliwymi newsami

tak właśnie tego roku

zjawiła się jesień

jesień mojego życia

Piotr Maur (ur. 1963) – poeta, prozaik. Opublikował książki siedemdziesiąt sześć (1996), 28 i 5 (2002), Bezmiar miłości (2006), Pogrzebowe obrzędy, miłosne ceremonie (2010), Po papierosy i z powrotem (2015). Obecnie mieszka w USA.