Piotr Maur – trzy wiersze

opowieść dziadka

ojciec palił papierosa 

ja stałem obok trzęsąc się z zimna

pomiędzy nami leżał pies 

popiskując boleśnie

dostałem tego psa od mamy

na piąte urodziny

a teraz był chory konał

i trzeba było coś z tym zrobić 

nie wiedziałem że to stanie się tam

usłyszałem tylko świst łopaty 

odgłos uderzenia metalu 

o coś twardego łamliwego 

krótki skowyt a potem 

słowa ojca „zakop go” 

ojciec nie lubił tego psa

on nie lubił żadnych zwierząt 

prócz tych hodowlanych

tych z których były pieniądze

wiele razy czuliśmy się z mamą 

jak te gorsze nieprzydatne zwierzęta

co było potem? nic 

otarłem łzy zakopałem psa 

zadeptałem z wsiąkłością ziemię 

i wróciłem do domu 

czy nienawidziłem wtedy ojca?

chyba tak myślę że tak 

ale prawdę mówiąc pamiętam

tylko potworny chłód

za to teraz 

gdy odkrywam jak bardzo stałem się 

do niego podobny

teraz nienawidzę go najbardziej

dar

moja córka podnosi z ziemi

zielonkawe szkiełko 

i przykłada je do oka

„wyrzuć to świństwo” warczę

a ona patrząc przez szkło na mnie

mówi „ale jesteś śmieszny tato”

wieczorem gdy sprzątam 

jej porozrzucane ubranie 

znajduję to szkiełko  

przyglądam mu się 

przytykam do oka 

ale niczego śmiesznego 

nie widzę

może ona ma dar widzenia

który ja dawno już utraciłem?

/jeśli w ogóle kiedykolwiek 

go miałem/

na wszelki wypadek

wyrzucam szkło do śmieci

bo jeśli ma ten dar

kto wie co mogłaby dostrzec

patrząc na mnie 

poprzez nie częściej

corn belt

po długiej nużącej jeździe

wzdłuż kukurydzianych pól

w spiekocie i pyle wypijając 

ostatni łyk wody błagalnym

tonem pytasz „czy ta pieprzona 

kukurydza gdzieś się kończy?”

dopiero po kwadransie 

pojawiają się pierwsze domy 

jakiegoś miasteczka

w centrum znajdujemy sklep

gdzie uzupełniamy zapasy

na dalszą drogę 

na półkach z rzeczami 

przecenionymi znajduję 

pożółkłe widokówki wenecji 

to niewiarygodne 

znaleźć tu coś takiego 

biorę je 

starszy mężczyzna

wyglądający na właściciela

jakby odgadując moje zamiary

śmieje się głośno 

pryskając śliną 

a ja długo jeszcze później

dziwię się jak sprawnie

jego pokaleczone palce 

zgarniały rozrzucone 

na ladzie drobniaki

Piotr Maur (ur. 1963) – poeta, prozaik. Opublikował książki siedemdziesiąt sześć (1996), 28 i 5 (2002), Bezmiar miłości (2006), Pogrzebowe obrzędy, miłosne ceremonie (2010), Po papierosy i z powrotem (2015). Obecnie mieszka w USA.