Piotr Gajda – cztery wiersze

Władza much

Mucha domowa pojawiła się około dwustu 

milionów lat temu. Od tego czasu nie wyewoluowała 

w pożądanym kierunku. Choć jej życie trwa 

zaledwie cztery tygodnie najczęściej skłonna 

jest wlecieć do zamkniętego pomieszczenia,

aby przez cały dzień latać w kółko albo bez celu 

wisieć na ścianie. Chociaż mucha końska 

nie ma nic wspólnego z galopującą ekspansją 

inteligentniejszego gatunku na drodze eksterminacji 

rodzaju rozwiniętego znacznie pośledniej, 

potrafiła przystosować się do globalnej doktryny; 

wypicie krwi, ludzkiej lub zwierzęcej 

niezbędne jest muchom do złożenia jaj.

Palmy gumy każdego dnia

Natknąłem się wczoraj na dwa rozjechane 

ptaki. Tylko pióra i krew. Gołąb miejski 

to tak naprawdę gołąb skalny, dlatego dobrze 

przystosował się do betonowej dżungli. 

Mówi się, że to szczur ze skrzydłami. 

Dla wielu to wciąż symbol. W religii katolickiej 

Duch Święty zakorzeniony jest pod postacią 

gołębicy. „Gołąbka pokoju” stworzył Picasso, 

wówczas członek Francuskiej Partii Komunistycznej. 

W Moskwie w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym 

siódmym, wypuszczono z klatek kilka tysięcy 

białych gołębi. Już dwa lat później naliczono 

na ulicach trzydzieści pięć tysięcy ptaków 

tego gatunku. Człowiek jest łudząco podobny 

do żerującego ptactwa; charakteryzuje się 

agresywną ekspansywnością. Choćby z tego powodu 

przekazywanie znaku pokoju zakrawa na ironię. 

Ofiarujmy sobie ślad bieżnika. 

Doustne środki lokomocji

Mknę przez dni napędzany najpierw batonem 

czekoladopodobnym, potem ciśnieniem w szybach 

naftowych Wenezueli, Arabii Saudyjskiej i Iranu 

razem wziętych. W 1974 roku wywołałem efekt Dopplera, 

w 1984 przekroczyłem barierę dźwięku, dwadzieścia trzy 

lata później osiągnąłem prędkość kosmiczną, 

żeby w 2023 pędzić z prędkością światła. Jestem lwim 

łbem komety, końcem świata na własność, istną arką Noego 

z kabiną jednoosobową, kapsułą ratunkową, kapsułką na receptę. 

Ingmar Bergman Pop Star

Home Taping Is Killing Music. Video Killed 

The Radio Star. Do rzeczy. Pomyśl 

o egzystencjalnych motywach twórczości 

filmowej Ingmara Bergmana. O podejmowanej 

w dziełach reżysera problematyce 

ogniskującej się wokół takich zagadnień, 

jak samotność, niepokój, niepewność

i przemijalność losu, śmierć, relacja człowieka 

do Stwórcy czy poszukiwanie sensu życia. 

Co czynienie z ostatniego dnia w roku 

powrotu do nieokiełznanego barbarzyństwa 

mówi nam o ludzkiej kondycji? 

Odpal petardę przy uchu przerażonego psa,

a potem okazuj zdumienie, że człowiek 

zrzucił na człowieka bombę atomową 

albo uśmiercał bliźnich w komorach gazowych. 

Na jaką melodię zaśpiewamy o tym razem,

przekrzykując kanonadę komercyjnej 

apokalipsy? Na żałobną nutę martwych istot, 

którym pękło serce podczas nieskończenie 

długiej nocy. Dlatego pytam: czy twórczość 

Bergmana można przerobić na pop? Jak wszystko.

„Śmierć z rycerzem w szachy gra, ob-la-di, ob-la-da”.

Piotr Gajda – poeta, autor książek poetyckich  Hostel (2008), Zwłoka (2010), Demoludy (2013),  Golem (2014), Śruba Archimedesa (2016), To bruk (2018), Człowiek z halabardą (2020), Wiązania wodorowe. Wiersze wybrane z lat 2008-2020 (2021), O włos (2022), Goliat zwycięzca (2023) oraz Małpa apokalipsa (2024). Stały współpracownik Kwartalników Literacko-Artystycznych „Arterie” (2007-2022), „Afront” (2017-2023) oraz Gazety Literackiej „Migotania” (2014-2017). Laureat Nagrody Otoczaka 2014 przyznanej przez Jerzego Suchanka. Jego wiersze przetłumaczono na języki: niemiecki, rumuński i bułgarski .