Oliwia Stępień – trzy wiersze

Amatorka cudzej własności 

Bardzo się boję, że z moich piersi  

zacznie kipieć mleko dla matki. A ja  

nie umiem karmić, więc za karę mnie  

nie pogryzie.  

  

Jak mi wstyd, że cię okradłam. 

Masz takie biedne dziąsła, a ja  

zamiast zostawić pieniążek pod poduszką, 

obsikałam całe łóżko, jak pies  

albo tata. Bardzo się boję,  

że rozetnie mi piersi, wleje w nie mleko  

i zacznie płakać, żeby go nakarmić.  

A ja tak bardzo się boję, więc wypadną mi włosy. 

Naturalna cywilizacja  

Chodzi tylko o to, że wszystko będzie. 

I dobrze, bo na sprawdzianach z matematyki   

były punkty za rozumowanie, nawet   

jeśli potem od wyniku odwiódł błąd w rachunku. 

Dobre odpowiedzi mogły zostać w kluczu, 

dlatego wszystko będzie i dobrze. Dzisiaj 

znowu ułożą się w niego ptaki, 

spowodują bliżej nieokreślone wzruszenie. 

Pomyśl: jeśli nie powinien  

schodzić na psy globus kupiony w worku, 

to w jakim miałby innym kierunku?  

Ziemia jest nadal okrągła i nie ma końców 

świata.

Wahania wagi 

Siedemdziesiąt procent człowieka, woda 

odkłada się w Internecie, a potem Internet puchnie. 

Ojej, taki jest gruby i nadal ma wyświetlenia.  

Otyły i się nie rusza, dlatego się go odwiedza.  

A potem przyszła sztuczna inteligencja.  

Kiedy w organizmie odkłada się woda, należy pić. 

Ze zdjęć z siłowni wiemy, że  

w naszych bicepsach jest dużo wody,  

która napędza, napędza, napędza  

i potem zrobi taką talię osy i osa nas  

użądli w, haha, głowy, które zaczną uciskać nasze, 

haha, mózgi, a potem się budzisz. I myślisz sobie 

w ilu miejscach jesteś, nawet jeśli twój profil jest pusty.  

Koszmar. A jeśli puchnie, to pęknie? A jeśli pęknie,  

to powstanie nowy? A kogo to obchodzi, 

ten ma życie  

przed sobą.

   

Oliwia Stępień (ur. 2002) – laureatka Nagrody Specjalnej w Konkursie im. Jacka Bierezina (2022). Debiutowała tomem Nie chciałam coli (2023). Mieszka w Katowicach.