Michał Piechutowski – sześć wierszy

I co wy na to?

Nie chowam żadnych sekretów

Nie owiewa mnie tajemnica

Nie ukrywam tożsamości

Nie jestem księciem w łachmanach

Nie byłem w Legii Cudzoziemskiej

Nie zbiegłem z Alcatraz

Nie przybyłem z obcej galaktyki

Nie posłał mnie Bóg

Nie zmieniłem płci

Prawdziwą zagadką jest

Jak ja to robię

Że mi się to wszystko

Nigdy nie myli

Ewangelia szatana

Nie ma do kogo otworzyć gęby

Nie ma się na co pogapić

Nie ma po co ostrzyć zębów

Nic już się nie wydarzy

Ciało oblepia niemoc i smutek

Grzęźnie jak w gęstym asfalcie

Wszystko przynosi odwrotny skutek

Przegrana na samym starcie

Codziennie słuchasz tego przekazu

Wydając na to własne pieniądze

Stosujesz się karnie jak do rozkazu

Pozwalasz cynikom w mózgu mącić

Czy nie wiesz że najprościej

Sterować umarłymi za życia?

Dla ciebie wymyślono no future

Myślisz sobie o sobie

System mnie nie zniewolił

A on dostosował się do twoich

Lęków frustracji i potrzeb

I tak cię podszedł

Twoje niezaangażowanie dobrze mu służy

Wyłączył cię z obiegu

Nie stwarzasz zagrożenia

Cały twój bunt to słuchanie starych nagrań

Wydawanych przez muzyczny oligopol

Sztuczne życie

Bojaźliwi kamuflują się tatuażami

I sterydową siłą równie skutecznie

Co ukrywanie braków w uzębieniu

Włosami na pożyczkę

Wszystko widać pod maską twardziela

Jak w samochodzie u mechanika

Kompleksy z podstawówki

Pas pijanego ojca

Nadopiekuńczą matkę

Brak powodzenia u dziewczyn

Protezowanie poczucia wartości

To nie to samo co implant w szczęce

Sztuczność jest widoczna od razu

Lepsza prawda o sobie

Niż bycie jak gówno w lukrze

Zapach i tak zdradzi prawdziwą naturę

A muchy w końcu zliżą całą polewę

Ekstrapolacja osobliwej religijności

(wiersz samokrytyczny)

Kiedyś w jednej czytance

Z języka rosyjskiego

Napisano że Rosjanin

Jest albo z Bogiem

Albo przeciw Bogu

Jednak nigdy bez Boga

Dotarło do mnie niedawno

Że Rosja to faktycznie

Nie kraj a stan umysłu

I w jakiś sposób

I ja jestem Rosjaninem

O mój Boże!

Większość mojego życia

To zmaganie się z tobą

Robię coś bo mi to

Ciebie przypomina

Albo coś jakby wbrew tobie

Nic jakbyś nie istniała

Naprawdę

Powiększyłaś piersi zupełnie niepotrzebnie

Nie musisz wiecznie sama sobie

Niczego udowadniać

Nie zwiedzisz wszystkich

Zakątków wszechświata

Nie spróbujesz każdej

Egzotycznej potrawy

Poza tym i tak

Więcej nie osiągniesz niż osiągniesz

A wartość człowieka i stan konta

To wielkości bez korelacji

Wewnętrzny spokój

To nie zimne spojrzenie

Zza delikatnego uśmiechu

Nie szukanie beznamiętności

W niewygodnej pozycji ciała

Zwolnij

Usiądź

Popatrz w niebo

Albo chociaż

Na mnie

Nie musisz

Skynet

Niepotrzebny "Dzień Sądu"

Malownicze eksplozje

Promieniowanie gamma

Błyskawiczna białaczka

Na którą i tak

Nikt nie zdąży umrzeć

Po co inteligentnemu systemowi

Stopiony beton i miliardy ton

Soli z odparowanych mórz?

To rozwiązanie jest

Wysoce nieekonomiczne

Będzie trudniej o krzem

Pod spieczoną skorupą

Ludzkość wykończą social media

Wspólnotami wyobrażonymi

Izolując od tych prawdziwych

I wpędzając w depresję z samotności

Wirtualny świat wyssie nas

Jak głodny wampir stare opatrunki

Z trupów da się jeszcze

Odzyskać potrzebne pierwiastki

Michał Piechutowski (ur. 1973) – młody, zdolny, atrakcyjny. Brak talentu nadrabia pracowitością. Prowadzi bloga, którego nikt nie czyta. Z wykształcenia politolog. Z zamiłowania magazynier/archiwista w szpitalu.