Marcin Wróblewski – siedem wierszy

                                                   

manifest ochrony zachwytu

zachwyca mnie natura piękna

niewymiernej kategorii estetycznej

ewolucyjnej kwestii gustu

obiektywnego składnika chaosu

piękna nie może być za dużo

kiedy dostrzegam taki stan rzeczy

w brew sobie mówię – dosyć

ponieważ przepadnę w chwili

gdy zacznę się przyzwyczajać

***

gołym okiem widać

że nie prześwituje

święta wieczność

***

nie wiedziałbym nic o autach

gdyby nie to że moje często się psuje

nie wiedziałbym nic o życiu

matka

miałem rok

gdy wprowadzono stan wojenny

trwał dosyć długo

a ja nic o tym

nie wiedziałem

***

wyrzucam naręcza smutku

do pojemnika na tworzywa sztuczne

i wciąż mówię do kamienia

który swym zimnem nie pojmie

różnicy czasu jaka nas dzieli

wiele się dla was zmieniło

mnie tylko przybyło pamięci

nieprzeczytane

zostaną po tobie lajki i historia połączeń

ale też pamięć 

botów które wciąż będą wysyłać spam

***

chowają się za waginalną mimiką

kochają twardych chłopców

których podnieca plastikowy ból skóry pleców

dziewczynki zawsze zazdroszczą lalek

Marcin Wróblewski (ur. 1980) – wydał dwa zbiory wierszy: Zimne Ognie (2023) i Brama (2023). Ukończył filologię polską, przez czternaście lat pracował jako nauczyciel. Publikował m.in. w „Toposie”, „Odrze” „Papierze Ściernym”, „Helikopterze”, „Art Papierze”, „Tekstualiach”. Laureat XLVI Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Limesu” (2023), wyróżniony w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Georga Trakla (2023). Mąż i ojciec dwojga dzieci. Pochodzi ze Zwolenia, obecnie mieszka pod Nałęczowem.