Marcin Wróblewski – pięć wierszy

Kocham 

straszą wojną

dopiero co oddałem krew

nie liczcie na więcej

ewentualnie wymazy

z gardła nosa odbytu

jeszcze Polska nie zginęła

Stworzenie

ruiny żydowskich grobów 

porośnięte jaskółczym zielem i pokrzywami

powietrze duszne od mokrych gawronich piór

okadzone dymem wskrzeszonych radomskich

uszy pełne krakania i bluzgów

tak rodziło się życie

porozrzucane puchem piskląt

przez letni podniecający wiatr

Oś czasu 

pamiętasz robiliśmy sobie tatuaże mleczkiem z mniszka

paliliśmy papierosy z uschniętych łodyg krwawnika

robiłem ci wianek ze stokrotek a ty jadłaś słodkie kwiaty akacji

nie słyszałem co do mnie mówiłaś bo obok toczyła się wojna

dzidy z okorowanych badyli jesionu przeciwko mieczom ze sklejki

może ze strachu

wolałem patrzeć jak się śmiejesz gdy gram na trawie

Oczy

śniło mi się

poprosiłem by zrobili coś 

z moimi oczami

obcięli mi powieki 

pozwoliłem im na to

nie miałem wyboru 

życie albo sen

Perun

porwał mnie łan

wczesnomajowego rzepaku

na strzępy z których jeden o drugim

za wiele nie wiedział

echo wilgi kroiło miedzę i trasy pszczół

odraczało nieuniknione

niebo przerastało bulwami

słychać było mokrą ziemię

i wycie psów

Marcin Wróblewski (ur. 1980) – wydał dwa zbiory wierszy: Zimne Ognie (2023) i Brama (2023). Ukończył filologię polską, pracował jako nauczyciel. Publikował m.in. w „Toposie”, „Odrze” „Papierze Ściernym”, „Helikopterze”, „Art Papierze”, „Tekstualiach”. Laureat XLVI Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Limesu” (2023), wyróżniony w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Georga Trakla (2023). Mąż i ojciec dwojga dzieci. Pochodzi ze Zwolenia, mieszka pod Nałęczowem.