Marcin Jarych – osiem wierszy

Nowe miejsce, marzec

Dwa parki, trzy skwery

(koty za oknem śpiewały).

Przejścia, ogromne

wietrzne podwórka

(koty za oknem śpiewały).

Cała ta historyczna, sypiąca się dzielnica

w jakiś sposób się ożywi, kiedy wiosna przyjdzie.

Koty za oknem śpiewały.

Marzec, leżę na materacu i patrzę w niebo.

Zarobiłem pieniądze, zaraz ich nie będzie.

Wszyscy pracujemy dla układu słonecznego.

W przeprowadzce

I być często w przeprowadzce, i żyć gdzieś pomiędzy poprzed-

nim a następnym miejscem; mieć niewiele rzeczy.

I żyć ciągle w przeprowadzce, i być często w wyprowadzce.

Nasza przeszłość znajduje się w różnych pokojach.

Moja przeszłość znajduje się w różnych pokojach.

Ona jest podzielona na różne pokoje:

ulotne, zamknięte czy otwarte. I być wciąż

w gotowości, mieć niedużo książek, mniej więcej trzydzieści.

***

(Światła miasta na każdym centymetrze śniegu). Wszystkie ulice przyszły tu w jednym

momencie. Jest noc, jest wir, przemieszczanie się (wir?). Po prostu śnisz. We śnie jedziesz

windą w górę jedenastopiętrowego bloku. Szybko. (Mróz). (Coś się dzieje szybko, coś się

dzieje powoli). (Są ostatnie dni roku). Gdyby oblodzenie dotrwało do wiosny, byłoby

kolorowe.

A teraz (we śnie) możesz to sobie zzoomować:

auta jadące ulicami, daleko, budynki, cyfry na przystankach.

Jest noc, wir, przemieszczanie się.

Jest mróz, serce masz kolejno: śnieżno-białe, srebrne i zzoomowane.

Dziś na mieście wiele się buduje.

Dziś na mieście wiele się wynajmuje.

                                                                                ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, rozsypanym igliwiem, które

                                                                                         zostało po błysku błyskowej lampy,

                                                        śnieg; i wszystko na chwilę zatrzymuje się a potem przy-

                                                    spiesza klaustrofobiczna bliskość obrazu budowy za oknem,

                                                                                                                       wiele się buduje.

Wiele dziś stoi nieużywanych lokali.

Światła miasta na każdym centymetrze śniegu.

Ostatnie piętra budynku, Widoczne z góry auta,

małe jak kawalerki,

małe jak kawalerki

z patodeweloperki.

     Po prostu śnisz. We śnie jedziesz windą

na ostatnie piętro. Na tej wysokości winda

wchodzi w fazę REM

i razem ze snem

jedzie dalej.

***

Odra dziś płynie powoli, być może zawraca.

Przy brzegu stoi bezcelowo pusty budynek.

Schodzimy z wyspy. Schodzimy z mostu.

Pamięć w tej chwili polega na tym,

że zostaje tam jeszcze nasze patrzenie:

patrzenie na ułożone gałęzie,

patrzenie na stosy szklanych butelek,

patrzenie na szare kartony,

patrzenie na plastik,

patrzenie zmieszane.

Outro - remont torów

Śnieżnobiałe storiski, relacje,

one szybko znikają.

Upływ czasu nie jest śnieżnobiały.

A upływ czasu jest rozsiany

przy Rondzie Reagana

i na wałach nad Odrą czy Wkrą

oraz jest rozsiany

u Ciebie w domu.

I upływ czasu pyli na przystanku dwójki,

czwórki, dziesiątki i jedynki,

gdy zaczyna się remont torów,

który przedłuża się aż do zimy, i spada śnieg,

a później topnieje.

Upływ czasu nie jest śnieżnobiały

jak storiski.

Ślady 10

Gdy słyszę swoje kroki, jakby były za mną.

I słyszę swoje kroki, jakby były za mną.

Po mocnym, realistycznym śnie, rano.

Jest lepki przymrozek, miasto lekko faluje.

Po mocnym, realistycznym śnie, rano.

Jest lepki przymrozek, miasto lekko faluje.

I słyszę swoje kroki, jakby były przede mną.

Szybsza część mnie powiedziała: dojdziesz do siebie.

I słyszę swoje kroki, to nie jest crowd surfing,

ponieważ słyszę swoje kroki. Jedna ulica,

druga ulica, trzecia, dojdziesz do siebie.

***

Śniedź ubrań przetartych dziurawych noszonych druciakiem

rzepem Za miastem jaskrawo rzepakiem po oczach Wrócić

sekundę przed burzą zwierzęca intuicja

Na początku marca

I że na początku marca dwa tysiące dwadzieścia

jadę siódemką

(około godziny trzynastej

oraz dwudziestej można tu natknąć się

na kontrolę biletów),

i że jadę, widzę, jak wiatr porusza

drzewami, krzakami za oknem, jest ciepło.

Jest wczesnoprzedwiosenna noc.

Na samym początku marca dwa tysiące dwadzieścia.

Jadę siódemką, wieje, przedwiosenna noc,

jadę do Czuła jest noc.

I chociaż potem był jeszcze

dwa tysiące dwudziesty pierwszy,

dwudziesty drugi i trzeci,

to pamiętam, że wtedy czułem,

że jadę całym sobą.

I pamiętam, że miałem wrażenie,

że inni też tak jadą – całymi sobami.

Marcin Jarych – finalista XXV Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Jacka Bierezina,

publikował w "Papierze Ściernym", "Tlenie Literackim", "Wakacie", "Wizjach". Wkrótce ukaże się jego debiutancka książka poetycka. Jest również malarzem i gitarzystą. Mieszka we Wrocławiu.