Lidia Karbowska – pięć wierszy

Wiosna

Komu moje ciało, komu moją krew?

Bzy kwietniowe

Łapię ostrość na kwiaty. Łapię ostrość

na to, co pod nimi: rozpacz

zdewastowanej Ziemi. Ale kwiecień, kwiecień.

Bzy kwietniowe i kwiaty wiśni.

Piękny jest bez, który wróży złe,

złowrogie piękno dotyka mnie bardziej.

***

Dwa Jezusy, jeden biały, drugi czarny.

Na drzewie, które

przeżyje nas wszystkich.

Albo spłonie z naszej ręki.

***

Upał. Tłum. Stoisko mięsne, 

obok krzyż. Zastyg. 

Nic do zbawienia. Wszystko w zapachu – 

perfum, potu, mięsa.

Czy Marilyn Monroe ruchała się w bramach?

M. próbuje to googlować, ale ja nie muszę, ja wiem – szkło w ranę cipy, głęboko, najgłębiej.

Lidia Karbowska (ur. 1995) – bywa poetką, bywa dramatopisarką. Studiowała filozofię, ale nie umie w Kanta. Wciąż studiuje, tym razem sztukę pisania. Mieszka pod Poznaniem. Wydała zbiór wierszy otrzymane (2023), a jej dramaty znalazły się m.in. w antologii Młod(sz)a Polska (2021) i w „Dialogu Puzyny” (2023).