Juan Antonio M. Ródenas – trzy wiersze

Jak liście, które wiatr rozwiewa

Jak liście, które wiatr rozwiewa

w mgle piasku,

w ten sposób muzyka, woda

rozpadają się w jaskiniach

światła, światła wybuchającego

na białych ścianach. Białe

świece, mewy. Drzwi 

otwierają się w południe

morza, w którym jesteś

wyraźna we wspomnieniach,

które mnie oślepiają.

Słowa na zawsze zużyte

Słowa na zawsze zużyte.

Niebo, które zamieszkiwaliśmy, już nie istnieje.

Domy wypełnione pustką.

A ja jestem strzępami dni

szczęśliwych, które pamiętam jako ból,

który nie nosi ran. Byliśmy

cieniami, które wiatr wymazał. 

Jesteśmy kałużami porzuconymi w czasie.

Wszystkie miraże rozbite w perzynę.

Została tylko chwila krzyży.

Teraz, gdy serce boli jak nigdy

Teraz, gdy serce boli jak nigdy

jak lustro, tak, jak lustro

zranione, niczym spalone słońce lub popiół

słońca w spojrzeniu na to, co było:

dni miłości, które są, jak to mówią,

w półmroku meble alkowy,

ich lustra, ciała spoczywające

w lenistwie łąki bądź łóżka.

Malując, rozpoczynamy tworzenie

rzeczywistości. Czas ignoruje tę chwilę

błogości, ten ból płótna,

które ujawnia ciało, które teraz boli

tak bardzo, ponieważ jest tylko ciałem

chwili. I jest tutaj, z nami.

Jak dzień miłości na płótnie,

bez okien, ani świateł, ani krajobrazu,

tylko ten głęboki ból,

ten uścisk, który teraz, w pustce,

jest raną, niczym cienie,

które zostawiają w naszych oczach

najdrożsi zmarli. A kochać ich,

to tak bardzo boli. A kochać ją boli jeszcze bardziej,

ponieważ ona żyje i jej tu nie ma

i jest szczęśliwa i zapomniała o moim opuszczeniu.

z hiszpańskiego przełożył Adrian Krysiak

Juan Antonio Masoliver Ródenas (ur. 1939) – kataloński krytyk literacki, tłumacz, poeta i prozaik, wykładowca literatury hiszpańskiej i latynoamerykańskiej. Pisze dla dodatku „Cultura|s” oraz do dziennika „La Vanguardia”.