Jakub Parada – cztery wiersze

(Albedo)

Niczego nie zmienię;

mój wzrok gnijący, ruchy zastygłe,

moje zawały obrastają w pnącza .            Nazwałabyś

to pięknym, łkając.

Trwam,

moim obliczem lasy karpackie, gdy nocą

spod kontroli umyka ogień;             pląsa po łąkach.

(losy)

potrzebuję słyszeć głos nie rozumieć słowa             

tam gdzie tkwi

spokój utrzymanie kosztuje              niektórych z nas

spacery po szkle posiniaczone kolana

nie mów gdzie

nie pokazuj

(któryś z wierszy, ostatni)

nie stoi w drzwiach, nie wtuli się, nie zatęskni

miewało gorszych ojców

ale jeśli czeka,             to moje

(Limbo II)

śniłem miłość i że muszę iść.

źrebię ukradło moje kroki;

płaskowyż fusów kradnący przestrzeń pomiędzy

odtrąceniem a foliowym workiem.

jego wilgoć w pewien sposób jest wspólna.

Jakub Parada – miłośnik wina i rozmów. Za poezje raz wygrał dwieście złotych, idealnie, bo zwróciło się za paliwo.