Jaime Sabines – pięć wierszy

U ciebie to, czego poszukuję

U ciebie to, czego poszukuję, czego pragnę, co kocham,

u ciebie to.

Pięść serca mego bije, woła.

Dziękuję opowieściom,

wyrażam wdzięczność matce twojej, ojcu twemu,

i śmierci, która cię jeszcze nie dostrzegła.

Dziękuję powietrzu.

Jesteś smukła jak gałązka,

delikatna niczym linia twego ciała. 

Nigdy nie kochałem szczupłej kobiety,

ale ty potrafiłaś sprawić, że moje dłonie zakochały się w tobie,

związałaś moje pragnienie,

pochwyciłaś me oczy jak dwie ryby.

Dlatego tkwię pod twymi drzwiami, wyczekując.

Imię twoje

Próbuję napisać w ciemności imię twoje.

Próbuję napisać, że cię kocham.

Po ciemku próbuję to wszystko.

Nie chcę, by ktokolwiek się dowiedział,

by patrzył na mnie o trzeciej nad ranem,

jak błądzę po pokoju tam i sam,

szalony, pełen ciebie, zakochany.

Oświecony, oślepiony, pełen ciebie, wylewasz się ze mnie.

Wypowiadam imię twoje z całą nocy ciszą,

wykrzykuje moje spętane serce. 

Powtarzam imię twoje, mówię je znów,

powtarzam niestrudzenie

i jestem pewien, że w końcu nadejdzie świt.

Rozbierasz się, jakbyś sama była

Rozbierasz się, jakbyś sama była

i odkrywasz nagle, że jednak jesteś ze mną. 

Jakże cię kocham wtedy 

między pościelą a chłodem!

Zaczynasz mnie uwodzić jak nieznajomego,

a ja kurtuazją chłodną cię obdarzam.

Myślę, że jestem twoim mężem

i że mnie zdradzasz ze mną samym.

Ach, jakże się wtedy kochamy pośród śmiechu,

że sami, sam na sam w miłości zakazanej!

(Potem, już po, to ciebie się obawiam

i czuję dreszcz).

Teraz rozumiem, że mi cię brak

Teraz rozumiem, że mi cię brak

i że cię poszukuję pośród ludzi, w zgiełku,

lecz wszystko na nic. 

Kiedy jestem sam

jestem coraz bardziej sam

wszędzie sam, przez ciebie i przez siebie.

Nic tylko czekam.

Cały dzień czekam, aż nie przyjdziesz. 

Aż sen mnie zmorzy,

a ciebie nie ma i nie przyszłaś. 

I zasypiam

i okropnie zmęczony

zapytaniem.

Kocham, każdego dnia.

Tutaj przy mnie, razem ze mną, brak mi cię.

Możesz zacząć to czytać

a jak już tu dotrzesz, zacząć od nowa. 

Zamknij słowa niczym koło,

krąg, puść je w ruch, spal je. 

Krążą wokół mnie jak muchy,

w gardle jak muchy w słoiku. 

Jestem ruiną.

Ruiną do szpiku kości,

wszystko jest ciężarem.

Kiedy będziesz miał ochotę umrzeć

Kiedy będziesz miał ochotę umrzeć

pod poduszkę złóż głowę

i przelicz cztery tysiące owiec.

Dwa dni bez jedzenia — wytrzymasz,

i zobaczysz, ile piękna w życiu:

mięso, fasola, chleb.

Zostań bez kobiety — zobaczysz.

Kiedy będziesz miał ochotę umrzeć,

nie rób tyle hałasu: po prostu umrzyj i tyle.

z hiszpańskiego przełożył Adrian Krysiak

Jaime Sabines (1926–1999) uznawany jest za jednego z najważniejszych poetów meksykańskich XX wieku.