Jaime Gil de Biedma y Alba – pięć wierszy

Już nigdy nie będę młody

Że życie jest na serio,

to przychodzi dopiero później:

jak wszyscy młodzi ludzie, 

zmitrężyłem czas. 

Pragnąłem zostawić ślad

i odejść pośród oklasków

— starzenie, umieranie, były tylko

wymiarami teatru.

Lecz w końcu minął czas

i nieprzyjemna prawda wyłania się:

starzenie, umieranie,

to jedyny wątek tego dzieła.

Postanowienie

Postanowienie, by być szczęśliwym

ponad wszystko, wbrew wszystkim

i wbrew samemu sobie, znów

— ponad wszystko być szczęśliwym —

powracam do tego postanowienia.

Lecz dłużej niż zamiar poprawy

trwa ból serca.

Szalona

Noc, zawsze niejednoznaczna,

rozwściecza cię — barwa

podłego ginu, twe oczy są żmijami.

Wiem, że zaraz wybuchniesz

stekiem wyzwisk i histerycznymi

łzami. W łóżku,

później, ukoję cię

pocałunkami, których się

wstydzę. A śpiąc,

przylgniesz do mnie

jak chora suka. 

Noce czerwcowe 

Czasem wspominam

pewne czerwcowe noce tamtego roku,

nieomal rozmyte, z mojej młodości

(to był, wydaje mi się, tysiąc dziewięćset

czterdziesty dziewiąty)

ponieważ w tym miesiącu

zawsze czułem niepokój, niewielki lęk

podobny upałowi, który się właśnie rozpoczynał,

nic więcej

tylko osobliwą dźwięczność powietrza

i jakąś niejasną tkliwość.

Były więc noce nieuleczalne

i gorączkowe pobudzenie.

Wczesne godziny poranne samotnego ucznia

i książka nie w porę

przy szeroko otwartym balkonie (ulica,

świeżo zroszona, ginęła

w dole, pośród oświetlonych liści)

bez duszy, którą można się posilić.

Ile razy wspominam

was, odległe

noce czerwcowe, ile razy

płynęły mi łzy, łzy,

by być więcej niż człowiekiem, jak bardzo pragnąłem

umrzeć

lub marzyłem, by zaprzedać się diabłu,

który nigdy mnie nie słuchał.Ale też

życie trzyma nas przy sobie właśnie dlatego, że

nie jest takie, jak oczekiwaliśmy.

Peeping Tom

Oczy samotnika, zdumionego chłopca,

którego przyłapałem na podglądaniu nas

w tamtym sosnowym zagajniku, obok Wydziału Filologicznego,

ponad jedenaście lat temu,

gdy się oddalałem,

wciąż oszołomiony śliną i piaskiem,

po tym, jak tarzaliśmy się na wpół nago,

szczęśliwi jak zwierzęta.

Pamiętam cię, to dziwne,

z jaką skupioną intensywnością symbolu,t

wój obraz splata się z tamtą historią,

moim pierwszym doświadczeniem odwzajemnionej miłości.

Czasem zastanawiam się, co się z tobą stało.

I czy teraz, pośród swych nocy przy innym ciele

powraca stara scena

i czy nadal śledzisz nasze pocałunki.

Tak powraca do mnie z przeszłości,

niby nieskładny krzyk,

obraz twoich oczu. Wyraz

mojego własnego pożądania.

z hiszpańskiego przełożył Adrian Krysiak

Jaime Gil de Biedma y Alba (1929–1990) – hiszpański poeta, uważany za jednego z najważniejszych przedstawicieli Pokolenia 50.