***
Urodziłam się w miejscu, które leży na krańcu świata,
w porcie róż, gdzie cumują statki,
a zapach morza, mew i wiatru rozchodzi się w powietrzu.
Odurzone ślimaki, morskie koniki,
zielone i białe mchy, nieskończone morze liści.
Za moim portem tylko wysokie szczyty,
gdzie kamienni biesiadnicy wylewają swe żale,
gdzie jęczą i ryczą ogniste byki.
A zapach ślimaków unoszący się na wietrze,
to zaledwie westchnienie w harmonii wiersza.
Próżne zaloty
Pod nami czai się mgła,
W której roją się smoki,
W której rodzą się i odradzają gwiazdy.
A ja, poza tą głębią, jestem niczym,
Tylko automatem, bez rzek, bez cieni,
Automatem, bez snów i bez nadziei.
Gdyby nie mrok nocy
I twoje ciało, jak kotka przyczajone,
Naprawdę wierzyłabym, że tym właśnie jestem.
Uwierzyłabym w każde słowo, które mówię,
Uwierzyłabym we wszystko, co myślę —
Próżne zaloty, próżne sny,
By dosięgnąć tego, co za gwiazdami,
By uchwycić to, co poza codziennością.
Ale nie ma już nic, co można osiągnąć, wszystko próżne,
Poza pieśnią, która wykracza poza myśl,
Poza twoim ciałem, jak kotka przyczajonym,
w mroku nocy i snów.
***
– Chciałabym być — mówiła bezimienna dziewczynka
– Jak każda inna, po południu przysiąść
i cerować skarpetę, czekając na babcię.
Zegar powoli wybija godziny,
kot mruczy, a ja piekę babkę,
chmury na niebie zapowiadają jedynie deszcz,
który nawodni sad i ogród wokół domu.
Ale ja jestem bezimienną dziewczynką,
I choćby nawet by mi je nadali, żadne imię nie jest prawdziwe,
moje słabe ręce nie nadają się do babek ani skarpet,
a mój umysł błąka się w cieniach i nie znosi mijających godzin.
Wiem, że w tej chmurze sunącej po niebie,
Anioły toczą walkę z drapieżnymi demonami.
Jakże chciałabym, Boże mój, być dziewczynką z imieniem!
Przysiąść po południu i cerować skarpetę...
Przynajmniej miałabym wtedy o czym rozmawiać z przyjaciółkami,
i nie czułabym się tak samotna wśród tłumu ludzi…
przełożyła Paulina Eryka Masa
