Francisco Ferrer Lerín – dwa wiersze

Laura

Jestem tutaj,

z dala od tamtych lat, gdy ceniłem Saroyana,

a nocami potrząsałem buteleczką toniku.

Teraz jawnie przybliżam się 

do możliwości trwania w bezczynności

i zadawania pytania o sens mego durnego życia.

Rzeczywiście wiele się zmieniło,

nie wiem jednak,

czy w sposób świadomy.

Palce me unurzane w dymie, który

ponownie napełnia śmiechem szklankę

pełną podłej hiszpańskiej whisky

i śpiewam, by być punktem

odniesienia w całym

tym zgiełku

szturmów wspaniałych

i ballad weselnych.

(Mogliśmy byli być

gigantami wojny

dwóch róż, a także

samą różą wypadłą z flakonu

niezrównanego przyjaciela złożonego z blizn

z zepsutym zębem

och, ileż ich i jakie są urodziwe

wybryki mej pięknej Clary z Herstad

noc jest blisko

a ja jej nie dostrzegam.)

Każdy żywy pirat

Każdy żywy pirat nosi w sobie martwego rycerza w swej najbardziej diabolicznej

otchłani

lub, co na jedno wychodzi,

długie przebywanie wśród kanibali

kończy się,

często,

w grotach, w których jakiś hałas,

nieznanego pochodzenia, wyrywa

z naskalnych rysunków, grube

skóry bizonów

łagodzące wieczny chłód

ciał starców.

Próbuje wstać z krzesła

i rozpada się na kawałki na podłodze powleczonej linoleum,

podczas gdy głosy,

niczym więzienne kuchciki,

wyśmiewają się z niego

i przychodzi jakaś dziwka

nazywają ją Cień.

z hiszpańskiego przełożył Adrian Krysiak

Francisco Ferrer Lerín (ur. 1942) – hiszpański literat, prawdopodobnie najznakomitszy poeta wśród ornitologów i najlepszy ornitolog wśród poetów.