Syn marnotrawny
W ogromnym smrodzie odchodów syn miał swoje leże
zbyt blisko świńskich wyziewów i bujnej szczeciny,
jak swojej winy, na zgniłej podłodze, jak zwierzę
w chlewie oklejonym na metr gładkim, jak szkło gnojem.
Miały jasne rzęsy, dumnie ruszały ryjami,
wesoło za nim patrzyły, oczami niewinnych,
nawet na maciorę, która zjada swoje młode,
pochylony aż do mdłości drapał ją po głowie.
O świcie po pijatyce cieszył się czasami
– schowawszy piwo za deski z obawy przed stróżem –
widokiem błota w zagrodzie, było cynobrowe,
słońce w kałużach płonące tak go pocieszało,
że był pewien, że wygnanie zniesie, choćby miało
o rok się przedłużyć albo potrwać jeszcze dłużej.
Lecz pod gwiazdami rozważał napomnienia Boże.
Co wieczór, bogaty rolnik, który dał mu pracę,
wchodził pozamykać krowy i konie w oborze,
gdzie zwisały nad boksami gęste chmury siana
z widłami: wystającymi z nich błyskawicami;
świnie czuły się bezpiecznie i swojsko, jak w Arce,
bo wyciągały racice i smacznie chrapały.
Lampa jak słońce odchodzi, pojawia się z rana,
kładąc na klepisko światło w kształcie aureoli.
Gdy niósł wiadro, stopy mu się na desce ślizgały,
kulił się, bo nietoperze machały skrzydłami,
dygotał w środku, nie mając nad sobą kontroli,
przez wstrętny dotyk. A jednak zmagał się z myślami,
nim wrócił do domu; głód mu zostać nie pozwolił.
przełożył Jacek Świerk
