Danuta Kossakowska – trzy wiersze

Ciężkości

Martwy punkt to zaledwie początek końca.

Wyblakła część osi po lewej stronie marginesu.

 

Wykres funkcji bez wyrazu wolnego,

bo coś się wyzerowało

i nie chce zatonąć.

 

Flashbacki, gdy sama stoję w kolejce,

a koszyk prawie pusty,

jak przeszło rok temu

twoje oczy.

 

Więc dryfuję,

a gdy morze wyrzuci mnie w końcu na brzeg –

grzęznę,

zapominając kierunki,

gdzie prawo, gdzie lewo –

 

i środek.

Żona Lota

Znów kazałeś mi podpierać zimny brzeg kanapy.

Dobrze, że hotel nie był obskurny i brudny.

Muzyka płynęła jakoś nierówno, bez rytmu,

a same słowa, zaczęły ulatywać pomiędzy framugami.

Choć na końcu języka, pamiętam, miałam niewiele więcej niż "nie",

nie do powiedzenia, raczej do wyszarpnięcia z płuc.

 

Wyszłam na mały balkon.

 

Stały tam kruki z kamienia,

patrząc na mnie z niemym pytaniem,

a ja wzruszyłam tylko ramionami.

Gdy usłyszałam pewny krok, niepotrzebnie się odwróciłam,

płacąc za to solą.

Nie spojrzawszy już nigdy w stronę Sodomy i Gomory

Jasne Błonia

Nie przypominają mi nawet o tobie.

Brak tu południa słonecznego,

a ścieżka bez kamieni

zalana jest asfaltem,

który zbyt wolno wysycha.

 

Budka z lodami została zamknięta,

piwa nie kupisz na wynos,

a wszystkie balony ktoś przebił

i zamiast zapraszać,

czytam kartkę "nieczynna".

 

Z fontanny nie pryska już woda,

a parasole złożone, nie powiewają więcej.

I wszystko jakieś na nie

na Jasnych Błoniach,

jak i na Kasprowicza.

 

Tylko pomnik papieża,

jak stał, tak twardo stoi

i tak jak ja –

ruszyć się nie zamierza,

bo chyba z kamienia rzeźbiony.

Danusia Kossakowska - urodzona już w nowym milenium, w malutkiej wiosce nieopodal Szczecina. Studentka Filologii Romańskiej na Uniwersytecie Szczecińskim.