Beata Kołodziejczyk – Konserwa

Ranek okazał się pochmurny. Wolała takie, wkomponowane w jej melancholię, kiedy

nadchodził lęk i świadomość własnej śmiertelności.

Koło dziewiątej przytachała torbę podróżną na izbę przyjęć. Ostatni raz wykorzystaną

do przeprowadzki dwa lata wcześniej, nigdy jeszcze do wczasowych wojaży.

Przyjęcia planowe załatwiano szybko, aż niezręcznie było Renacie patrzeć w oczy

wyczekującym od nie wiadomo ilu godzin wpuszczenia na SOR. Grzecznie podreptała za

pozostałymi skazańcami do depozytu. Tam przebierka w piżamkę i długa droga, ponownie

przez pełną cierpienia izbę przyjęć, ku oddziałowi. W przeciągach, obok rzucających

kurwami, pożerających wzrokiem monterami wind.

Renata czuła się upokorzona. Ale czekał ją zabieg w znieczuleniu ogólnym, na

docelowym piętrze wrócił strach. Załatwiała go śmiechem, żartami, sprawdzającymi się

doskonale w takich okolicznościach. Zdały egzamin w rejestracji, przy wjeździe na salę

numer pięć, podczas wywiadu i pobierania krwi. Jednak wkrótce została zawołana na

kwalifikację do laparoskopii, a obserwując narastającą z minuty na minutę nerwowość

personelu, coraz bardziej traciła rezon.

W końcu pojawił się. Sunął korytarzem niczym taran, każdy schodził mu z drogi.

Renacie zajęło chwilę, zanim go rozpoznała. Wpadli na siebie w administracji, kiedy kilka

tygodni wcześniej przywiozła skierowanie. Bagiński, lekko podenerwowany, wystrzelił

wówczas ze swojego gabinetu.

– Jest dobrze, panie profesorze, jest bardzo dobrze! – zapewniała siedząca za biurkiem

kobieta.

Mężczyzna wymamrotał coś pod nosem i, naprędce poprawiając kołnierzyk, wypadł

na korytarz.

– Rozpoczęcie roku akademickiego – próbowała tłumaczyć zachowanie Bagińskiego

dbająca tak sumiennie o jego dobre samopoczucie administratorka. – Pan profesor przed

chwilą dowiedział się, że je otwiera. Nie był przygotowany…

– Yhm… – przytaknęła bez przekonania Renata. Poraziło ją zachowanie mężczyzny,

miała nadzieję nigdy więcej nie spotkać go już na swojej drodze. Faceta, który nie czuje

potrzeby zaszczycenia płci przeciwnej chociażby spojrzeniem.

Teraz kroczył wysoki, dobrze zbudowany i cały na biało prosto do gabinetu, nie

witając się nawet z wyczekującymi pod ścianą pacjentkami.

– Na kwalifikację? – Krótko ostrzyżona, ciemnowłosa kobieta wytrąciła Renatę z

zamyślenia. – Ja już drugi raz… Za pierwszym zaczęłam krwawić i cofnęli mnie z

operacyjnej. Dalej krwawię, ale trochę mniej. Dziwne, dopiero co skończył mi się okres…

– Z nerwów pewnie – zauważyła Renata, czując, jak jej żołądek podchodzi do gardła

w oczekiwaniu na wezwanie Bagińskiego.

– Pewnie tak… – Westchnęła krótkowłosa. – Już mam dość, od poniedziałku tu leżę.

– Pani Liszewska… – Głowa pielęgniarki wychyliła się z gabinetu.

– To ja. – Kroki Renaty były niespieszne, zupełnie niepodobne do szybkich,

zdecydowanych, które na co dzień przenosiły ją z miejsca na miejsce.

Duży, surowy gabinet, z samolotem pośrodku i siedmioma sztukami personelu

zgromadzonymi wokół, zdecydowanie nie pomagał w opanowaniu nerwów. Nikt nie

odwzajemnił jej uśmiechu, z którym przywitała się, próbując dodać sobie otuchy, mało kto

odpowiedział. Szerokie plecy Bagińskiego, dyskutującego o czymś z innym lekarzem i

zdawałoby się nie zauważającego obecności pacjentki, towarzyszyły Renacie przez kilka

dobrych minut. Zdążyła podać pielęgniarce dane do wywiadu, zauważyć jej pełne

współczucia, speszone spojrzenie, zdjąć gacie, wdrapać się na fotel i, upokorzona jak jeszcze

nigdy podczas badania ginekologicznego, rozłożyć nogi przed pełnym dystansu zespołem

kwalifikacyjnym oraz stojącymi na jego czele plecami Bagińskiego.

Wreszcie mężczyzna odwrócił się, podszedł energicznie do łona Renaty.

– Więc chce się pani poddać operacji…? – Zawiesił teatralnie głos, czekając na

odpowiedź.

– No, jeśli muszę… – próbowała żartować kobieta, ale jej uśmiech znów pozostał

nieodwzajemniony.

– Czyli nie chce pani?

– To po co pani przyszła?! – Pochylił się nad wzgórkiem kobiety kolejny lekarz.

– Chcę… – wymamrotała Renata, przełykając ślinę.

– Nikt pani nie zmusza, to pani decyzja. – Nie odpuszczał Bagiński.

Oczy pacjentki rozpaczliwie zaczęły szukać wsparcia u pozostałych. Nikt się nie

odezwał, wszyscy wstrzymali powietrze, czekając na rozwój wydarzeń.

– Tak, chcę się poddać operacji! – Renata wiedziała już, że na polu bitwy jest sama.

Wkurzyło ją to.

Bagiński, nie ostrzegając, wcisnął wielką dłoń w jej pochwę. Kobieta podskoczyła z

bólu, a on nie przestawał napierać. Jakby ukaranie pacjentki za złe zachowanie było dla niego

teraz kwestią honoru.

– Jakie hormony pani przyjmuje? – Mężczyzna załadował kolejny magazynek.

– Syndi… – wystękała Renata, zaciskając zęby z bólu.

– Od jak dawna?

– Od kilku miesięcy.

– To nie jest lek, który można przyjmować długotrwale.

– Ja wiem, ale na nim bóle są trochę mniej…

– Pani zrobi, co będzie chciała – przerwał Bagiński. – Ja tylko informuję, że to nie jest

lek, który można przyjmować długotrwale. – Uważając temat za zakończony, wycofał dłoń z

narządów rodnych pacjentki. – Można się ubrać.

Renata, skulona i nadużyta, pod obstrzałem spojrzeń dzielnie trzymającego wodę w

ustach personelu, ześlizgnęła się z fotela.

– Musimy coś wyjaśnić. – Profesor szybko przechodził do kolejnego ataku, nie

czekając, aż nogi podenerwowanej pacjentki znajdą w majtkach odpowiednie otwory. – Bo

nam zupełnie nie w smak operować na darmo. Dlaczego chce się pani poddać zabiegowi?

Renata była zdezorientowana. Jakby żaden wywiad, przyjęcie na oddział ani

gwałtowna rozmowa sprzed chwili nigdy się nie wydarzyły.

– Ponieważ od roku mam silne bóle, leki nie pomagają i bez przerwy krwawię. Trzy

tygodnie krwawienia, tydzień przerwy, a ból nie do zniesie…

– Więc powinna mieć pani założoną wkładkę domaciczną i problem rozwiązany! –

przerwał znów Bagiński. – Przedłużające się krwawienia nie są wskazaniem do laparoskopii.

Kobieta, coraz bardziej poirytowana, wzięła głęboki oddech, posyłając gniewne

spojrzenie zgromadzonym gapiom.

– A czy ból niewiadomego pochodzenia również nie jest wskazaniem? – rzuciła

wyzywająco.

– Owszem – przyznał mężczyzna. – Zespół bólowy miednicy mniejszej, który wpisał

endokrynolog do skierowania, jest wskazaniem do wykonania laparoskopii. Natomiast pani

mówi o przedłużającym się krwawieniu.

– Mówię o krwawieniu, ale też o bólach, które utrudniają codzienne funkcjonowanie!

– uniosła się Renata, nie wytrzymując dłużej despotycznego tonu rozmówcy.

– W trakcie krwawienia? – Nie dawał za wygraną Bagiński.

– W trakcie krwawienia i…

– No więc ma pani problem hormonalny, laparoskopia nic tu nie rozwiąże!

– …i również wtedy, gdy krwawienia nie ma – dokończyła myśl kobieta. – I chcę

znaleźć tych bólów przyczynę. Mój endokrynolog próbował już wszystkie…

– Pani lekarzowi po prostu nie chce się pani leczyć i dlatego wystawił skierowanie –

przekonywał profesor.

– A jeśli to, na przykład, endometrioza? – Wściekłość pomagała Renacie w obronie. –

Czy mój lekarz mógł to stwierdzić przy pomocy USG?

– Ma pani bóle podczas krwawienia. Endometrioza, nawet jeśli faktycznie znajdziemy

jej ogniska, nie ma nic do tego. Powtarzam, zabieg nie rozwiąże problemu!

– Bóle podczas krwawienia oraz utrzymujące się między krwawieniami! – sprostowała

pacjentka dosadnie, dając do zrozumienia, że będzie walczyć do końca.

– Dobrze, według mnie szkoda naszego czasu, laparoskopia jest zbędna. Ale ma pani

w rozpoznaniu zespół bólowy, który stanowi wskazanie do operacji. Czy chce się pani poddać

zabiegowi? – Zgasił zapał Renaty Bagiński, stawiając ją pod ścianą.

Znów próbowała znaleźć odpowiedź w oczach reszty zespołu. Wsparcie nie przyszło.

Perspektywa powrotu do domu i spędzenia najbliższych dni z dala od szpitalnych wózków,

niekończących się opowieści o wycinanych macicach oraz profesorów o nadmiernie

rozbuchanym ego zaczęła kusić Renatę.

– Tak, chcę sprawdzić, co tam się dzieje – usłyszała własne słowa, które rozum kazał

jej wypowiedzieć, zanim z ulgą postanowiłaby podążyć za sercem i czmychnąć z oddziału.

– A więc jutro rano będzie pani zoperowana – odpowiedział najspokojniej w świecie

Bagiński, znów odwracając się do pacjentki plecami.

Nie pamiętała drogi powrotnej na salę, wybudził ją dopiero głos czekającej na wypis

kobiety z sąsiedniego łóżka:

– Już po wszystkim?

– Tak, po wszystkim… – wydusiła z siebie Renata, czując, że zaczyna pękać. Łzy

popłynęły, gniew szybko ustępował miejsca rozpaczy. Nie mogąc zatrzymać dłużej

tłumionego miesiącami, zasilanego przez permanentny ból żalu, chlipała dyskretnie ze

wzrokiem wlepionym w okno. W obawie o niezrozumienie ze strony pozostałych pacjentek i

kolejnym ciosie, który mógłby ostatecznie ją pozamiatać.

– Pani jeszcze czeka? – usłyszała za sobą głos pielęgniarki.

– No nie chcą mnie wypuścić… – Zawodzenie kobiety z sąsiedniego łóżka nie

pomagało Renacie. – Tą małą dawno wypisali, a o mnie nikt nie pamięta!

– Spokojnie, wszyscy o pani pamiętamy.

– A pani jeszcze czeka? – Głośne niedowierzanie wracających na salę dwóch

rekonwalescentek nie pomagało z kolei zawodzącej. Ale trochę rozbawiło Renatę.

Coraz większy ruch i hałas również przywracały do równowagi. Sięgając do torby po

laptopa, kątem oka zauważyła grymas bólu na twarzy jednej z kobiet. Zmroziło ją na myśl o

długiej hospitalizacji. Ze wszystkich niedogodności, jakie Renatę spotykały, przedłużający się

pobyt w szpitalu przerażał najbardziej. Zwłaszcza że z każdą godziną uciekały sprzed nosa

kolejne złotówki z porzuconej chwilowo ze względów zdrowotnych pracy na akord.

– Pani Liszewska… – Kolejna pielęgniarka wzywała na kolejne przesłuchanie. –

Wywiad z anestezjologiem, gabinet dwunasty.

– A co to za katar? – Pociągający nos pacjentki zaniepokoił lekarkę, gdy ta siedziała

już na wprost niej.

– To nic, profesor Bagiński trochę mnie zdenerwował…

– I płakała pani…

Cieniutka nitka, którą udało się utkać Renacie, pękła i łzy znów popłynęły po

policzkach.

– Sorry, zaraz mi przejdzie… – przekonywała, szczerze wątpiąc we własne słowa.

– Nie szkodzi, proszę się wypłakać. O co tam poszło?

– Oj, bo ten facet to straszny cham! – Kobiecie puściły hamulce, zaczęła szlochać,

wyrzucając z siebie wszystko, co leżało na wątrobie. – Przerywa, poniża, oskarża mojego

endokrynologa o umywanie rąk i stwarzanie mną problemu całemu oddziałowi!

Lekarka pozwalała Renacie się wygadać, podając w międzyczasie kawałek ligniny do

wytarcia pociągającego teraz porządnie nosa. Jej troska dobrze robiła pacjentce, gniew

pomału puszczał.

– Okej, możemy…

– Na pewno? – dopytywała anestezjolożka. – Nie potrzebuje pani jeszcze chwili?

– Na pewno, już jest lepiej…

– W porządku. Jak zapewne się pani domyśla, będę przygotowywać panią do

jutrzejszego zabiegu. Potrzebuję kilku informacji. Jakieś uczulenia na leki?

– Żadnych.

– O rany… – Lekarka zajrzała w wypełnioną przez Renatę ankietę. – Pani się nie

pomyliła w zaznaczaniu okienek? Zakreślone pani dotyczą?

– Ja mam spory bałagan… – Głos pacjentki załamał się. – Ale jestem w terapii i pod

okiem psychiatry.

– Pewnie stąd taka emocjonalna reakcja… – Lekarka posłała jej pełne zrozumienia

spojrzenie.

Oczy Renaty znów napłynęły łzami. Tym razem ze wzruszenia wywołanego ciepłem

bijącym od rozmówczyni, wypełniającym po brzegi niewielki gabinet.

– Tak, pewnie stąd…

Na salę wróciła już ukojona, nawet utyskiwania wciąż oczekującej wypisu z

sąsiedniego łóżka nie działały na nerwy jak wcześniej. Sięgając po laptopa, wymieniła

porozumiewawcze uśmiechy z pozostałymi.

– O, proszę, teraz tylko komputery, telefony, nic innego ci młodzi teraz nie widzą! –

Obszar pretensji zawodzącej ewoluował błyskawicznie.

– Ktoś musi pracować – rzuciła zaczepnie Renata, chcąc trochę rozładować

pielęgnowane przez kompankę napięcie. – Nie ma lekko, nawet w szpitalu. Swoją drogą,

dobre warunki… – Przekierowała uwagę swoją i pozostałych na czyste ściany. – W zeszłym

roku miałam robione żylaki na Banacha. Bez porównania.

– Ja widziałam lepsze. – Rozgniewana aktualnie na Wojskowy Instytut Medyczny

przy Szaserów utyskująca nie miała najmniejszego zamiaru dołączyć do pochwał. – W ogóle

ta służba zdrowia…

– No, jak państwo rozdaje gdzie indziej… – zauważyła Renata, wiedząc, że być może

wkłada kij w mrowisko, zważywszy na wiek emerytalny rozmówczyni.

Ta nabrała wody w usta. I to wystarczyło, żeby wszelkie żale ucichły, a salę wypełniła

serdeczna rozmowa pozostałej trójki, owych nie interesujących się niczym poza ekranami

telefonów młodych.

Renata nie chciała wspominać o incydencie przy kwalifikacji, ale gdy kobiety z każdą

minutą otwierały się coraz bardziej, a temat nieuchronnie zszedł na wytykanie przywar

personelowi, jej szczelna skorupa zaczęła luzować.

– Bagiński to straszny łobuz. Tak mi dał przed chwilą popalić, że się poryczałam…

– On tak do wszystkich – zauważyła, ochrzczona małą, którą już dawno wypisali,

czekająca na transport najmłodsza na sali. – Tutaj sporo ludzi przez niego poodchodziło. Do

mnie też kilka razy się przyczepił, ale za którymś razem mu odpysknęłam i teraz mam spokój.

– Czyli nie jestem histeryczką! – Odetchnęła z ulgą Renata. – Bo już myślałam, że

przesadzam.

– A skąd! Niech pani sobie poczyta opinie w Internecie. Pełno negatywnych!

Pozostałe rekonwalescentki wyraźnie się ożywiły.

– Ojej, nie wiedziałam! – Niewiele mówiąca dotychczas kobieta, której grymas bólu

co i raz wykrzywiał twarz, nie mogła uwierzyć najnowszym doniesieniom. – Dla mnie był

całkiem miły…

– Może miał lepszy dzień – szydziła Renata, po czym, na prośbę pozostałych,

opowiedziała przebieg zdarzeń sprzed kilku chwil. – Ale trzeba przyznać, że przy takim

stopniu wrogości wobec kobiet, profesję wybrał doskonałą. Codziennie ma pod ręką

dziesiątki obiektów do upokorzeń.

– Na szczęście ja już po operacji… – chlapnęła zawodząca, zapominając o

planowanym na dzień następny zabiegu Renaty.

– Mnie na szczęście kroił kto inny… – Kobieta z grymasem bólu na twarzy podążyła

śladem sąsiadki.

– A ja nawet nie wiem, czy to on mnie jutro bierze pod nóż…

Nastała niezręczna cisza. Wzrok Renaty, wlepiony w ekran laptopa, zatrzymał się na

komentarzu jednej z wyjątkowo oburzonych zachowaniem Bagińskiego pacjentek.

– I chyba wolę nie wiedzieć…

– Proszę. – Wytrąciła kobiety z zamyślenia stojąca w drzwiach lekarka. – Pani wypis,

z zaleceniami.

– No nareszcie! – rozległo się znajome już całemu oddziałowi zawodzenie. –

Myślałam, żeście o mnie zapomnieli!

– Spokojnie, wszyscy o pani pamiętamy.

– Trzymajcie się, dziewczynki… – Utyskująca zaczęła ściskać po kolei towarzyszki

niedoli. – Co mi tam, tobie też dam buziaka! – Objęła Renatę mocno, a tej zrobiło się ciepło i

przyjemnie. Chociaż spędziły wspólnie w czterech ścianach zaledwie chwilę, stojąc wyraźnie

po przeciwnych stronach politycznego sporu.

Chwilę za zawodzącą transportu doczekała się mała. Po długich życzeniach zdrowia –

bo czegóż innego można sobie życzyć w obliczu tak czy inaczej zaatakowanych przez

chorobę dróg rodnych – sala opustoszała i było w tym dla Renaty coś przygnębiającego.

Zwłaszcza, że łóżko naprzeciw niej zajmowała kobieta z grymasem bólu na twarzy, który

nieustannie przywoływał dręczącą myśl o długiej hospitalizacji.

– Długo pani leży?

– Trzeci dzień… – jęknęła pacjentka. – Chcieli mnie dzisiaj wypisać, ale wolę zostać

do jutra. Źle się czuję, a w domu dwójka dzieci… Chociaż wyleżeć nie mogę, spać też nie

bardzo… – To wstawała, drepcząc kilka kroków w tę i z powrotem, to znów próbowała

znaleźć wygodną pozycję na pryczy. – Nie myślałam, że będzie tak boleć. Z drugiej strony,

ma prawo, wszystko wycięli…

Renatę zmroziło. Nie mogąc wyczuć, co sąsiadkę trapi w związku ze stratą, chwilę

zastanawiała się, jakich słów użyć, żeby nie spotęgować jej cierpienia.

– Przykro mi… Jak pani sobie z tym radzi?

– A nie, to nieważne! – Rekonwalescentka szybko zanegowała swoje prawo do

przeżywania żałoby po własnej macicy. – Najważniejsze, żeby żyć, żeby przerzutów nie było.

Zresztą, tutaj podobno tak jest. Nie cackają się, tylko do kosza…

Chociaż na wszelkie sposoby przekonywała o słuszności podjętej w czasie operacji

decyzji, ostatnie zdanie i wzrok kobiety wpatrzony w zapadający za oknem zmierzch

pokazywały wyraźnie, że mechanizmy broniące dostępu do uczuć rozwinięte ma świetnie.

Może nawet równie dobrze, jak Renata.

Noc dla wyczekującej zabiegu była trudna. Kotłujące się w głowie myśli nie

pozwalały zasnąć, na przekór składowi sprezentowanej przez pielęgniarkę tabletki. Koiło ją

trochę ciche pochrapywanie kobiety z wyciętą macicą, zwiastujące zażegnanie bezsenności, i

na tej krzepiącej myśli starała się Renata skupiać, gdy nerwy brały górę.

– Ale pospałam… – Westchnęła po przebudzeniu sąsiadka, już bez grymasu bólu na

twarzy.

– Oj tak, sen musiał być głęboki…

– O matko, chrapałam?

– Troszkę… – Zaśmiała się Renata. – Zresztą nieważne. Wróci pani do domu

wypoczęta, to najważniejsze.

– Zdenerwowana?

– Jak cholera. W ogóle nie mogłam zasnąć.

– Wszystko będzie dobrze…

Poranny obchód przerwał kobietom poranną wymianę uprzejmości.

– Pani na zabieg – przedstawił Renatę sznureczkowi studentów lekarz. – Można

przygotowywać.

Chwilę później łóżko wyjechało na pooperacyjną, zostawiając puste miejsce pod

oknem, a pacjentka grzecznie podreptała na blok. Personel, widząc, że dygocze z zimna i

nerwów, rzucił na stół materac, którego ciepło przyjemnie rozluźniło układającą się nań

kobietę. Troska całego zespołu i podany dożylnie anestetyk zrobiły resztę, tak, że Renata

odleciała, zanim lekarz mający wykonać cięcie wkroczył na salę.

Obudził ją ból w podbrzuszu. Sala pooperacyjna była przyjemnie zaciemniona i

prawie pusta, nie licząc krótkowłosej, która przy poprzedniej próbie generalnej dostała

miesiączki na widok skalpela.

– Nareszcie… – wychrypiała sąsiadka z ulgą . – Jak się pani czuje?

– Strasznie boli…

– I mnie…

– Zaraz przejdzie – zapewniła pielęgniarka, przygotowując dwie kroplówki z

metamizolem.

Sen zmorzył Renatę. Było dla niej coś niepokojąco przyjemnego w tym stanie, gdy

odlatywała zaraz po przymknięciu powiek, ale i coraz bardziej frustrującego w głośnych

rozmowach dobiegających z sąsiadującej z pooperacyjną dyżurki pielęgniarek, brutalnie

wyrywających ją z zanurzenia.

Tak upłynęło popołudnie, wieczór i noc, a świt obie rekonwalescentki przywitały

niemniej zmęczone niż dnia poprzedniego.

– Jak się czujemy? – zagaiła rozmowę uzupełniająca dokumentację na koniec zmiany

lekarka.

– Lepiej… – wystękała bez przekonania krótkowłosa.

– …nie mówić. – Nawrót ochoty do żartów wydał się Renacie dobrym objawem.

– Pani doktor, możemy sprawdzić, co mi wycięli…?

– Lewy jajnik z przydatkami.

– A u mnie, pani doktor, coś znaleźli?

– Koagulacja dwóch ognisk endometriozy i przecięcie dwóch zrostów.

– Mogło to być przyczyną tych cholernych bóli? – dopytywała Renata z nadzieją na

ulgę po niemal rocznej wegetacji w towarzystwie ketoprofenu i tramadolu.

– Wie pani co, obstawiałabym zrosty…

– Czyli dobrze, że otworzyli! A profesor Bagiński wmawiał mi, że szkoda jego czasu!

– …ale nie ma gwarancji. – Dokończyła myśl lekarka. – Wyjdzie w praniu. No i po

zabiegu mogą się pojawić kolejne…

– Ale jest szansa? – Zapewnienie było Renacie potrzebne jak powietrze. – Że bóle

ustąpią?

– Tak, jeśli ma to pani trochę ulżyć, jest szansa.

– Hej, podobno czarno na dole – zagaiła rozpoczynająca dzienną zmianę pielęgniarka.

– Daj spokój! – Lekarce wyraźnie nie było do śmiechu. – Słyszałaś o tej dziewczynie z

gumą?

– Nie…

– Pękła jej w trakcie stosunku i została w środku.

– Rany boskie! – Głos krótkowłosej poniósł się echem po oddziale. – I z takimi

pierdołami ludzie przychodzą na SOR?

– Takich najwięcej i najgłośniej tacy krzyczą. Ci, co naprawdę potrzebują pomocy, ale

siedzą cicho, często się jej nie doczekują. – Westchnęła lekarka, wstając od biurka. – Z moją

babcią właśnie tak było… Idę sobie, odpoczywajcie.

– Pani doktor, a kiedy wypis?

– A chce pani wyjść dzisiaj?

– No jasne! – zapewniła krótkowłosa. – Dłużej nie wyleżę.

– Ja też! – Chociaż samopoczucie Renaty pozostawiało wiele do życzenia, zew

wolności wziął górę.

– To wyjdziecie, tylko już z ogólnej. Przyjdzie dzienna zmiana i was wypisze.

– Kto mnie obgaduje? – Odwijająca długi szal lekarka stanęła w drzwiach.

– Obiecałam paniom, że pójdą dzisiaj do domu.

– Nadają się? – Zmarszczone czoło przeglądającej papiery kobiety lekko podniosło

rekonwalescentkom ciśnienie. – No dobra… – Jej uśmiech uwolnił wstrzymane w przykutych

do łóżek płucach powietrze. – Niech idą…

Na sali numer pięć, gdzie wjechały, nie było już nikogo ze starego składu. Jedno z

łóżek przydzielono pacjentce w podeszłym wieku, skierowanej z innego oddziału z tyloma

schorzeniami i tak zmęczoną życiem, że Renata poczuła litość na myśl o kolejnych

cierpieniach zlecanych przez lekarzy w trosce o utrzymanie kobiety przy nim.

– Dzisiaj wychodzę – oznajmiła dzieciom przez telefon krótkowłosa. – Po południu,

bo średnio się czuję i jeszcze chcę pole… – Jęki potomstwa przerwały jej wpół zdania. – Ale

wypisali mnie dzisiaj! – dodała podniesionym głosem, rozłączając połączenie. – Gnojki

jedne…

– Niezadowoleni? – Renacie szybko minął żal związany z nieobecnością w domu

nikogo, kto mógłby się czuć rozczarowany zbyt szybkim powrotem schorowanej szyi rodziny.

– Mieli nadzieję, że chata wolna do jutra.

– Proszę. – Stanęła w drzwiach lekarka z wypisami w ręku. – Zalecenia na odwrocie.

Oszczędny tryb życia i dieta lekkostrawna. Żadnej surowizny przez dwa tygodnie.

Wózek ze śniadaniowym przydziałem zaparkował pod salą chwilę po niej i okazało

się, że jedyny atrakcyjny element składu w postaci dwóch plasterków pomidora – obok miski

cienkiej manny na mleku oraz trzech kromek bułki z konserwą – jest dla rekonwalescentek

nieosiągalny. Ze ściśniętymi z głodu od przeszło doby żołądkami rzuciły się na jedzenie,

zapominając zupełnie o schorowanej pacjentce w podeszłym wieku, poszczącej od

poprzedniego popołudnia w oczekiwaniu na zabieg.

Renata też czuła się słabo, o wiele gorzej niż po wcześniejszych narkozach. A jednak

podreptała pod prysznic, chcąc jak najszybciej odzyskać wpływ na własne życie. Oddawanie

go w cudze ręce było najtrudniejszym wyzwaniem.

Kręciło jej się w głowie, żołądek podchodził do gardła, ale już weszła w dobrze znany

sobie tryb, maska ze sztucznym uśmiechem przylgnęła mocno do twarzy.

Szybki makijaż, jeszcze szybsze pożegnanie z towarzyszkami niedoli i mozolna droga

pomiędzy piętrami z torbą podróżną na ramieniu. Po zbyt długim jak na pooperacyjne

okoliczności błądzeniu szpitalnymi korytarzami, depozyt otworzył przed Renatą swoje

podwoje.

Ubierała się z dużym wysiłkiem, nerwowo łapiąc oddech.

– Niech pani usiądzie – rozbrzmiał zaniepokojony głos stojącej na warcie kobiety. –

Powoli…

Ale tego irracjonalnego pędu chorej ku wolności w żaden sposób nie można już było

zatrzymać. Zwolniła dopiero przy okienku aptecznym, dobywając z kieszeni receptę na serię

przeciwzakrzepowych zastrzyków.

– Chce pani tańszy zamiennik? – zapytał farmaceuta.

– A duża różnica w cenie?

– Prawie trzydzieści złotych…

– Nieźle! – Parsknęła Renata. – Tak, zdecydowanie poproszę ten tańszy.

Oburzenie na chwilę odwróciło jej uwagę od zmęczenia, ból w podbrzuszu stał się

mniej uciążliwy. Opłacając śmiesznie niski rachunek, kobieta przypomniała sobie o dwóch

dniówkach straconych przez szpitalną przygodę i to jeszcze szybciej pognało dopiero co

zwolnioną z sali pooperacyjnej rekonwalescentkę ku wyjściu.

Łykając mroźne grudniowe powietrze, sunęła dzielnie między kolejnymi budynkami

w kierunku tylnej bramy WIM-u, ale w połowie drogi znów ogarnęło ją zmęczenie. I rozpacz,

gdy – wychodząc zza kolejnego zakrętu – znalazła się na początku ulicy, którą wieńczyło

zabarykadowane żelaznym płotem przejście.

Zrezygnowana, chwyciwszy się nikłej nadziei na obecność żywej duszy w budce

wartowniczej albo przynajmniej dziury w chroniącej dostępu do obiektu siatce, powoli

ruszyła przed siebie. Ponowne okrążenie rozległego kompleksu budynków w celu odszukania

przeciwległej bramy było ponad jej siły.

– Kurwa go mać! – Dochodzący z kanciapy rozzłoszczony głos ochroniarza skutecznie

wybił Renacie z głowy pukanie w okienko.

Zacisnąwszy zęby, czekała na kolejną wiąchę od otwierającego skrzypiące drzwiczki

mężczyzny. Zaskoczony jej osobą, opanował się nieco, skinieniem głowy wskazując

oczekujące otwarcia wrót auto.

– Sobota, do jasnej cholery, wjazd tylko głównym! – Warknął pod nosem, sunąc w

stronę intruza. – Nie chce im się podjechać kawałek, będą tak po kilka razy dziennie dupę

zawracać!

Krótkie pauzy i nerwowe zerkanie wartownika za siebie, w kierunku zostawionej w

tyle Renaty, przekonało ją, że gbur szuka sojusznika. Nie mogła przepuścić takiej okazji. W

końcu ona szukała wyjścia, a on miał klucze.

– Pewnie do tego… – zawiesił głos ochroniarz, zwalniając i dając tym samym fory

doganiającej go kompance. – …z metra ciętego.

– Nie w Otwocku go kroją? – Renata była przekonana, że przed przyjazdem na oddział

wpadł jej w oko podobny nagłówek. Stanąwszy ramię w ramię z mężczyzną, niższym o kilka

centymetrów od jej stu sześćdziesięciu, zadumała się nad słusznością zastrzeżeń względem

wzrostu prezesa partii rządzącej.

– Tutaj, tutaj… Po kilka razy dziennie, kurwa, wycieczki! A niech szpitalną konserwę

żre, jak wszyscy! – Wartownik zbyt późno ugryzł się w język. – Pani po wypisie?

– Yhm, po operacji…

– Wypuszczę panią, bo chora. – Rzekł ochroniarz, odsuwając bramę jedynie na

szerokość Renaty i jej torby podróżnej, ostentacyjnie ignorując obecność stojącego już obok

auta, przygotowującego się do starcia kierowcy. – Ale wyjątkowo, rozumie pani, w soboty

działa tylko główne.

– Jasne, rozumiem. – Rekonwalescentka uśmiechnęła się najpiękniej, jak umiała, dając

drapaka wąskim przejściem. – Wyjątkowo… Bardzo panu dziękuję!

Minąwszy mężczyzn, szybko ruszyła chodnikiem w kierunku porzuconego dwa dni

wcześniej samochodu. Im większy dystans dzielił ją od bramy, tym bardziej nerwowa stawała

się wymiana zdań między dżentelmenami. Renata, odpalając silnik, spojrzała w stronę

gestykulujących energicznie postaci i przyszło jej do głowy, że nawet fajnie byłoby poczekać

na rozwój sytuacji. Ale nie mogła. Za dwie godziny miała być w pracy.

Beata Kołodziejczyk – odkąd pamięta, zapisywała świat słowami. Dawniej sprejem na warszawskich murach, teraz próbuje klawiszem.