Amelia Pudzianowska – pięć wierszy

Płynę w tę płynność

Dziura nie musi być czarna ani nawet żadna

Choć lepiej gdy czarna bo wtedy daleko

A ja w nią wpadam jestem słaba i marna

A ja z nią igram jak z rwącą rzeką

Co we mnie strumieniem są te mokradła

Co wir mnie w rzece połyka ku ściekom

Hej ty Wisło Odro czy inna co ma się za mądrą

Masz dziurę w sobie bezdenną w dół i w górę

Ja jestem inna z rana i pod wieczór nie ta sama

Rzeczę że zarzekam zrzekam się rzeki

Świat wszech jest rozwarty

Mnie dno wystarczy

Co ma firmament pod sobą

Rozpostarty pod wodą

Oś

obce jak jajko na osi spadam,

zjadam. nie wiem kim jestem

nie wiem co jem to sen

pęka mi skorupa przestrzeni

wiesz co? nie chcę się żenić

bóg jak jajko pęka mi krzyż

pisz. demony znają swoje imię

ja je zapominam w kinie

ślubuję ci: chcę być kimś kto

ciebie kocha. wiesz co? katastrofa

bóg w jajku ja w bogu mam ciemnię

a ty we mnie. demony w karku

pewne swej pozycji kapują na nas

policji. wiesz co?

przeraża mnie zło. nie takie jak w zbitym jajku. tylko to o poranku. gdy budzisz się i

patrzysz, a ja płaczę. i jakby nie było boga. choć wiem, że jest, a twoja noga, łydka, czule

mnie przyciąga. dla boga to gest zbyt szybki, lecz ja zbyt lubię twoje łydki, więc już nie

płaczę, lecz wciąż się boję.

że nie będzie nas dwoje.

i że nie będzie twoje.

i że nie będzie moje.

że nas rozdzielą skurwiałe gnoje.

obce jak jajko na osi spadam

i już mi jedno wszystko i już wada

tego świata warkocze mi zaplata

a może to ty bawisz się włosami

a mojej głowie dopóki ci nie powiem

że śniło mi się że prosisz o rękę

odwracasz wzrok, więc łapię za rękę

i kończę udrękę, całuję dłoń

a potem szczękę angażuję w to całowanie

kończę. a ty chcesz jajko na śniadanie

i chuj. włączam pranie

Ubierz się

Ubierz się, bo twoje ciało pociąga

Ludzi biegłych w pociągach i

Nowych przygodach Bonda. Bo twoje ciało

Wygląda jakby chciało być bez ubrania.

Na nic twoje starania. Rozbiorą cię

I będą powstania. Bo tu jest kurwa Polska.

Rozumiesz? Uwierz, się nie uratujesz.

Bo tu jest kurwa Polska i nie licz, że cię położą

Na Powązkach, raczej w takich związkach droga Jest wąska, jak łóżko i choć nie jesteś ładna I cycki zasłaniasz poduszką

I choć nie jesteś zaradna jak dziewczyna Bonda

I upośledzona jesteś w poglądach,

To się ubierz, żeby cię rozebrali.

Bo taki nam świat dali i takie muszą być ustawy,

Żeby bez zgody cię posuwali i nie doszło do ugody.

Jesteśmy mali, lecz rośniemy w siłę, by rzec:

Byłem w niej.

Byłem.

Słodycz

Już cicho na sercu, już leży płasko,

Już się oczy łuską drażnią.

Dorastam wciąż do wieku ciała,

Ciało dorasta do wieku świata.

Dziś rozstrojona jak powierzchnia ciasta z kruszonką,

Dziś wita mnie słonko, co policzone ma lata.

Biorę życie w ratach, biorę życie na kredyt

I szczęście opłacam w stratach, aż poznam niebyt.

Albo byt, Wielkiego Komornika co zajmie mi serce.

Rozkładam ręce i nie wiem, czy ktoś wpadnie w moje ramiona,

Czy będę taka rozłożona, na atomy atomów, cząsteczki cząsteczek.

Serce leży płasko, serce jak cukierek w piasku.

Poszedł po pole a wrócił z dworem

Ryje mają po jeden na metr kwadratowy

I każdy milczy chcąc poziom rozmowy,

Trzymać tym milczeniem białym jak mleko

Wylane z piersi sprzedanej krowy. Wieko,

Słój i ogórki na stole, on je czuje.

Pod ryj mu ojciec podstawia. On mówi: ja podziękuję.

Już nie ryj i nie morda, już nie dzieciaków horda,

A tylko myśli i spuścizna tychże myśli,

Już nie wymię krowy i kompot z wiśni,

choć krowa sprzedana i te tutaj rozmowy,

o niej wciąż. Ogórki takie jak wymiona i łzy lecą,

a w łzach jest miąższ, duma prostego człowieka.

Lecą na ziemię wieka, więc ten co wrócił też milczy,

ale jakby tak ze wstydem złożonego zwierzęcia,

co zapomniał, że do poczęcia, doszło na wersalce, na której spoczął.

I tak milczy, ale po co? Co on tam wie z tych studiów z miasta,

nie ruszył ciasta, z twarzy mu pasta zrobiła intelektualistę,

bo zęby ma czyste.

Przez okno wpadł listek.

– Klon - mówi ojciec - klon na sto procent.

– Klon - odpowiada on, lecz mówi to samo, jakby mówił inne. Jakby widział liść i czynił Bogu

ducha winne, sobowtóry tego cudu natury. I widział tym ideę łona Platona, niedoskonałego

klona.

– Się namnożyło, jesień za pasem. Kiedy dzieci i ślub?

– Będą z czasem, jak się metr kwadratowy wyrobi własny. Żeby nie był ciasny.

A ojciec o krowie, o klonie i ryju milczy,

Bo nie ma kapitału by mówić, co go bolało.

A teraz go boli ten syn zmarnotrawiony,

Co oczami strzela na wszystkie strony.

I nie umie jak ta krowa, patrzeć poczciwie i ryjem ruszać,

Przy wiśni czy śliwie. A syn patrzy na ojca

I dziwi się idei, z której on i bracia się wzięli.

Z ojca krwi, krew mu płynie po ciele.

Syn ma swoją ideę. To wciąż niewiele.

Amelia Pudzianowska (ur. 2001) – laureatka kilkudziesięciu konkursów literackich. Publikowała w internecie, prasie, antologiach. Autorka reportaży, storytellerka, slamerka, reżyserka, autorka warsztatów kreatywnego pisania. W 2025 roku nakładem Wydawnictwa Biblioteka Śląska ukaże się jej debiutancka książka guzik prawda.