Alicja Regiewicz – cztery wiersze

cela

podobno jak wezmę opioidy raz w miesiącu to dostanę drugą szansę

na sukces poznawczy między półkulami jakie to zwycięstwo

gdy spoidło wlecze się na kasprowy a ja siedzę na podwzgórzu

rozgałęziam neurony chociaż mnie połamali 

mówią po aksońsku zamykają mózg gadzi

za kratami mruczą siedź sobie pokrako 

na tym starym pniu mózgu jaką ty masz 

szarość twarzy snu czuwania nie chcę doradzać ale

trzeba wiedzieć 

kiedy z półkuli zejść

motyle z Antarktydy

dom wrzeszczy mi w brzuchu ale nie uciszam

wyjąca chata z piernika pogryzłam wszystkie okna

delektuję się firankami smakują kurzem spisanym 

na stratę przyleciały motyle z Antarktydy 

tańczyły na suchym chlebie skrzydła na pięciolinii 

umierały po cichu – takie to wszystko spalone jakbyś to powiedziała?

zatrzymaj się i zjedz kawałek ciszy może dostaniesz następny

łazienka 

muszę się wykąpać umyj mi plecy szorowałam zaciskałam zęby oglądałam zmęczoną

twarz piersi pośladki uda zapamiętać mocniej szoruj suszyłam włosy krzyczała

że powietrze parzy popatrzyłam na ręce wyrosły pęcherze boli z każdym wyrokiem 

boli z każdym słowem może przestaniesz być opryskliwa

może przestanę być już na ciebie czekam

perfumy

na pogrzeb nie kupiłam ci sukienki bo metki gryzą mleczakami  

a ty nosiłaś skórę dziecka 

gen marcepanu i skoszonej trawy

Alicja Regiewicz (ur. 1997) – absolwentka kulturoznawstwa na UWr oraz dziennikarstwa i komunikacji społecznej na Uniwersytecie SWPS. Pracuje w Fundacji Katarynka jako redaktorka portalu filmowego ADAPTER. Publikowała w „Twórczości”, „Dwutygodniku”, „Odrze”, „Akcencie”,„Tekstualiach”, „Afroncie”, „Tlenie Literackim”, „Zakładzie”, „Czasie Literatury”, „Drobiazgach”, „Stronie Czynnej”. Była dwukrotnie nominowana do nagrody głównej w Konkursie Poetyckim Fundacji Duży Format.