Adrian Tujek – dwa wiersze

Wypijmy za to, na co zasługujemy

Przechodziliśmy już przez to,

ale przy ponownym złamaniu

samo się nie zrośnie,

co by to nie było.

Od patrzenia na ciebie zaczynam się bać 

czasu, którego nie mamy, nigdy 

nie mieliśmy.

Jeśli zobaczysz w tym siebie,

to błąd.

Jeśli zobaczysz w tym siebie,

przestań.

Wybuchły na mnie gorące jagody 

Goła głowa, myśl czysta

przez przypadek,

przez kogoś, komu się ufa,

czyli ulubiony obiad z ziemniakami, mizerią,

z miłością do głodu, gdy mija.

Spacer lasem, drzewa, które zostają

w tyle, które idą przodem. Drzewo,

przy którym padnie stop, wystarczająco mały

cień i będzie można odpoczywać, udając,

że zjada się całe dobro świata.

Adrian Tujek – napisał Niebieskie nie schnie (2019) i Pierwszą wizytę tamburynu w Alpach ( 2022). Prowadzi kancelarię adwokacką oraz wykłada prawo. Mieszka we Wrocławiu. Odpoczywa w górach.